Het is aannemelijk dat veengroei op de onderzochte locatie doorging tot aan de midden-ijzertijd, toen het gebied voor de eerste keer werd ontgonnen en waardoor de oorspronkelijke top van het veen is verdwenen. De oorspronkelijke vlaknederzetting in een ontgonnen veengebied groeide geleidelijk uit tot een terp in een gebied dat langzaam met klei overslibd raakte en in een kweldergebied veran derde. Na bodemdaling als gevolg van de ontginningen en een relatieve stijging van het (extreemhoogwater)niveau van de werd in het gebied weer klei afgezet gedurende de late ijzertijd. De nederzetting werd tijdelijk verlaten, maar later gedurende de Romeinse tijd weer bewoond.Ten zuidoosten van de oorspronkelijke bewoningskern is waarschijnlijk een tweede ophoging aangelegd. Beide kernen groeiden in de loop van de Romeinse tijd samen uit tot een terp die tot vijf, eventueel gelijktijdige, boerderijen plaats bood. Als gevolg van gebrek aan onderhoud van de sloten en daardoor ontwatering, steeg het grondwaterpeil en kon opnieuw veen vormen. Deze veenvorming is tijdens het onderzoek in 2015 gedateerd rond 470 n. Chr. Door menselijke activiteiten in het gebied gedurende de middeleeuwen was er opnieuw sprake van bodemdaling, waarna een dik pakket kwelderklei werd afgezet.Er werden tijdens het onderzoek net als in 2015 geen duidelijke waarnemingen gedaan die wijzen op veenwinning in de ijzertijd of Romeinse tijd, zoals eerder is verondersteld tijdens onderzoek aan het begin van deze eeuw. De vondst van een middeleeuwse kogelpotscherf doet vermoeden dat men het gebied in de middeleeuwen weer heeft aangedaan, maar er werden geen sporen uit deze periode aangetroffen. Dit maakt het aannemelijker dat het gebied destijds extensief werd gebruikt, hoewel het mogelijk is dat sporen uit de middeleeuwen zijn verdwenen tijdens landbouwwerkzaamheden in de 20e eeuw. Tijdens deze werkzaamheden (waaronder diepploegen) bleek een groot deel van de terplagen uit de Romeinse tijd al te zijn aangetast.