In 2022 is een opgraving uitgevoerd op het perceel Dorpsstraat 318 in Zwaag. Hier staan nog enkele delen van een stolpboerderij uit 1897. De oudste sporen op het perceel dateren van de ontginning van het gebied in de 12de eeuw. Diverse sloten zijn gevonden, op basis waarvan het oorspronkelijke ontginningspatroon kan worden gereconstrueerd. In de 13de eeuw is aan de oostzijde van het perceel een kleine huisterp opgeworpen. Deze is in de 13de en 14de eeuw vergroot richting het westen, waarbij steeds sloten zijn gedempt. Sporen van bebouwing uit de Middeleeuwen ontbreken bijna volledig. Wel is een waterput met onversterkte wanden gevonden. In de late Middeleeuwen is in het midden van het perceel een nieuwe sloot gegraven. In de 16de eeuw zijn de flanken van de huisterp verhoogd. Ook voor deze periode zijn weinig sporen van bebouwing gevonden. Een waterput is het bewijs dat zeker een huis op het perceel stond in deze tijd. Vermoedelijk was in deze tijd sprake van een langhuis met een inpandige waterput in de koeienstal. Rond 1600 is de nieuwe sloot gedempt en is een stolpboerderij op het terrein gebouwd. Van het gebouw zijn weinig sporen teruggevonden, maar wel onder meer wandtegels en een haardplaat uit het interieur. In 1877 is achter de stolp een stolpschuur gebouwd. De woonvertrekken van de stolp lagen dus aan de westzijde, op de plek waar in de 16de eeuw het langhuis stond. In 1897 is de 17de-eeuwse stolpboerderij afgebroken en is een volledig nieuwe stolpboerderij gebouwd. Deze stolp was erg groot en had een dubbel vierkant. De plattegrond van de boerderij kan worden gereconstrueerd door een combinatie van bouwhistorische en archeologische gegevens. De stolp heeft een aantal kenmerken die niet gebruikelijk zijn voor stolpen: de indeling is een combinatie van een Noord-Hollandse en Westfriese stolp, en de bouwwijze van het vierkant en de indeling van de koeienstal zijn ongebruikelijk voor stolpboerderijen.