Artefact! Advies en Onderzoek in Erfgoed heeft in april 2017 een Inventariserend Veldonderzoek door middel van proefsleuven uitgevoerd binnen een onderzoeksgebied gelegen ten oosten van de Manneeweg te Goes. De aanleiding tot het onderzoek is het voornemen van de opdrachtgever om binnen het plangebied een nieuwe sloot te realiseren tot maximaal 1,50 meter beneden het huidige maaiveld. Deze graafwerkzaamheden kaderen in een ruimer plan waarin een van de weg afgescheiden fietspad wordt aangelegd tussen Goes en Kattendijke.Voorafgaand aan dit onderzoek is in 2013 een Archeologisch Bureauonderzoek en Inventariserend Veldonderzoek door middel van verkennende boringen uitgevoerd in een groter plangebied, welke de huidige onderzoekslocatie niet omvat. De onderzoekslocatie ligt namelijk ten oosten van het plangebied, zoals bepaald in 2013. Echter is op basis van de resultaten van het vooronderzoek toch verwacht dat met name ter plaatse van de nieuw te graven sloot in de huidige onderzoekslocatie eventueel aanwezige archeologische resten zouden kunnen verdwijnen ten gevolge van de werkzaamheden. Vandaar dat door de bevoegde overheid is besloten om ter plaatse van het huidige onderzoeksgebied een Inventariserend Veldonderzoek door middel van proefsleuven te laten uitvoeren.Tijdens dit proefsleuvenonderzoek werden verschillende archeologische resten vastgesteld. Deze zijn aangetroffen op een diepte die varieert tussen circa 0,65 meter –NAP en circa 1,01 meter –NAP. De oudste archeologische resten kunnen geïnterpreteerd worden als een smalle greppel, twee kuilen en een jongere perceelsgreppel. De meeste sporen zijn echter zeer jong tot recent en houden verband met het draineren of droogmaken van dit akkerland.De oudere sporen zijn pas zichtbaar in de top van de natuurlijke afzettingen van het Laagpakket van Walcheren. Bovendien valt het op dat de sporen ook slechts ondiep in deze natuurlijke afzettingen zijn ingegraven. Boven het Laagpakket van Walcheren bevindt zich een cultuurlaag, wellicht een oude akkerlaag, die net als de top van de natuurlijke afzettingen, ook sporadisch archeologische indicatoren bevat. De vondsten uit deze lagen zijn te dateren vanaf de Volle Middeleeuwen (11de - 13de eeuw) tot in de Nieuwe Tijd (1650-1900). De vondsten uit de verschillende periodes komen in deze laag echter samen voor wat duidt op vermenging van de bodem ten gevolge van bodembewerking en bioturbatie.De combinatie van enerzijds ondiep ingegraven sporen en anderzijds het slechts verspreid voorkomen van archeologische indicatoren doet concluderen dat de hier aangetroffen resten grotendeels zijn opgenomen in de oudere akkerlagen. De waargenomen sporen zijn dan ook niet te interpreteren als bewoningssporen, maar zijn veeleer te relateren zijn aan landinrichting en -gebruik. Bij het inrichten van het landschap tot cultuurland zijn vanaf de middeleeuwen verschillende ingrepen gebeurd om deze gronden te ontwateren. Dit watermanagement was een noodzakelijk gegeven in deze jonge poldergebieden. Het was zelfs een voorwaarde om zich in deze gebieden te gaan vestigen. Dit is hetgene wat bij de eerdere archeologische onderzoeken aan de westzijde van de Manneeweg is geattesteerd. Wellicht is hier een eerste nederzettingskern ontstaan in de Volle Middeleeuwen, die zich in de Late Middeleeuwen ontwikkeld heeft tot een moated site of site met walgracht. In de huidige onderzoekslocatie, die weliswaar op beperkte afstand van deze nederzettingskern ligt, is nog wel de invloed merkbaar van deze bewoning: met name het vondstmateriaal en in beperkte zin ook de greppels en kleine kuilen. Men dient deze resten dus te zien als off-site fenomenen en niet als nederzettingssporen.
