In november 2018 is het proefsleuvenonderzoek uitgevoerd. Er zijn 14 proefsleuven aangelegd, waarbij 2.928 m2 (circa 10% van het plangebied) is onderzocht. Tijdens het proefsleuvenonderzoek is vastgesteld dat in het plangebied twee behoudenswaardige vindplaatsen aanwezig zijn die gedateerd kunnen worden in de IJzertijd/Romeinse tijd en de Nieuwe tijd. Op basis van de begrenzing van de vindplaats is door Econsultancy in een evaluatieverslag voorgesteld om 2 hectare op te graven. De bevoegde overheid heeft echter besloten om maximaal 1 hectare te laten opgraven in de zones waar de nieuwbouw de archeologische waarden zal verstoren (besluit van mevr. P. Kloosterman Regioarcheloog Barneveld, Scherpenzeel en Wageningen, d.d. 3-12-2018).Tussen 10 december 2018 en 28 februari 2019 is de opgraving uitgevoerd. Er zijn werkputten aangelegd met een gezamenlijk oppervlakte van 10.366 m2. Een van de conclusies is dat binnen het plangebied een dekzandrug bevindt. De hoog gelegen drogere dekzandruggen waren in de prehistorie geschikte locaties voor bewoning, wat ook blijkt uit de onderzoeksgegevens.Tijdens het proefsleuvenonderzoek en de opgraving zijn 436 archeologisch relevante sporen gedocumenteerd. Dit zijn onder andere kuilen, paalkuilen, haardkuilen, erfgreppels, perceelgreppels, een waterput en -kuil. Er zijn twee archeologische vindplaatsen te onderscheiden, namelijk een nederzetting uit de IJzertijd/Romeinse tijd en een vindplaats met sporen van agrarische werkzaamheden in de Nieuwe tijd.De vindplaats uit de IJzertijd/Romeinse tijd bestaat uit circa 30 spiekers en één bijgebouw. De structuren liggen verspreid over het gehele opgravingsvlak in vier clusters. De meeste spiekers bevinden zich in het centrale en noordelijke deel van het plangebied. Behalve resten van spiekers en een bijgebouw zijn er ook erfgreppels en kuilen aangetroffen, waaronder een waterkuil en afvalkuil met 229 fragmenten aardewerk. In enkele sporen is aardewerk aangetroffen dat gedateerd wordt tussen de Vroege-IJzertijd en de Laat-Romeinse tijd. Het aardewerk werd lokaal geproduceerd en past binnen de lokale/regionale aardewerktraditie. Op basis van een 14C-datering van structuur 31, een U-vormig bijgebouw, en enkele vondstcomplexen dateren enkele sporen en structuren in de periode 600-400 voor Christus (overgang Vroege- en Midden-IJzertijd). Hoewel niet uitgesloten kan worden dat er oudere en jongere sporen/structuren aanwezig zijn, moet deze periode mogelijk als hoofdfase beschouwd worden. Eén spieker en de waterkuil bevinden zich ten zuiden van de erfgreppels en behoren waarschijnlijk tot één erf. Er zijn geen huisplattegronden aangetroffen en de vele spiekers, kuilen en greppels zijn typische sporen die worden aangetroffen aan de randzone van een nederzetting. Deze vindplaats hoort zeer waarschijnlijk bij de zuidelijker gelegen nederzetting uit de IJzertijd/Romeinse tijd (Wikselaarse Eng. en Wikselaarseweg), waar meerdere huisplattegronden zijn opgegraven.In de Middeleeuwen lijkt het plangebied niet bewoond te zijn geweest. Waarschijnlijk was het terrein wel al in gebruik als akkerland. In het plangebied zijn archeologische sporen uit de Nieuwe tijd aangetroffen. Deze sporen bevinden zich met name in de oostelijke en zuidelijke opgravingsputten. Dit zijn perceelgreppels, grondverbeteringskuilen en een bakstenen waterput met een houten pompbuis. De waterput is een losstaand spoor en kan niet worden gerelateerd aan een woonerf zoals gebruikelijk bij waterputten. Vanwege de ligging, op enkele meters van (de voorganger van) de Wikselaarseweg, is deze waterput als een collectief te gebruiken waterput voor reizigers geïnterpreteerd. Het terrein was in de 20e eeuw opgedeeld in meerdere percelen die begrensd waren door greppels. Enkele van de opgegraven greppels staan tevens weergeven op de historische kaarten van 1931 tot en met 1953 en tussen 1988-1996.Tot slot zijn er nog enkele losse vondsten en sporen aangetroffen, zoals het bijzondere fenomeen van de blikseminslag en de explosietrechters ontstaan door explosieven uit de Tweede Wereldoorlog.