Als ik later groot ben, documentaire uitgebracht op dvd ‘Joodse kinderen in kamp Vught’.Dit is een documentaire in drie delen, gebaseerd op de interviews met acht getuigen. Af en toe zijn foto’s (historische beelden en privéfoto’s van o.a. familieleden) en korte impressiebeelden van barakken, treinen e.d. te zien.Het historische verhaal over de bezetting, de deportaties, kamp Vught en andere kampen wordt door de getuigen min of meer chronologisch verteld. De sprekers wisselen elkaar af, soms in snelle, korte montages, soms aan de hand van langere getuigenissen.De geïnterviewden zijn: Koos Valk, Kitty Wurms, Jules Schelvis, Anny Sulzbach, Jacques en Dave Furth, Lotty Veffer, Ernst VerduinDeel 1. Het begin (22:22)De getuigen vertellen over hun herinneringen aan de inval, en de verwachtingen die zij koesterden over wat er met de Joden in Nederland zou gebeuren. Over het algemeen was de gedachte dat ze naar werkkampen moesten. Verhalen die op zeker moment de ronde deden over massamoord op Joden werden niet serieus genomen. Ernst Verduin was de enige die klaar stond om onder te duiken, maar net op het laatste moment werd opgepakt.De getuigen verhalen over de invoering van de zogenaamde Jodenster en hoe vreselijk ze dit vonden. Om hen heen werden steeds meer Joden van huis gehaald. Tot ook het moment daar was dat zij zelf aan de beurt waren. Opvallend is de nadruk die enkele getuigen leggen op de betrokkenheid van Nederlandse politieagenten hierbij.Alle Joden werden verzameld in de Hollandsche Schouwburg. De chaos en vervuiling staat hen nog steeds voor ogen. Na enige tijd ging het transport naar Vught of Westerbork.Deel 2. Kamp Vught (25:55)Koos Valk, Kitty Wurms, Anny Sulzbach, Jacques Furth, Lotty Veffer, Ernst Verduin belandden in kamp Vught. De tocht van station Vught naar het kamp maakte veel indruk. In kamp Vught moesten ze hun bagage inleveren. De mannen, vrouwen en kinderen werden van elkaar gescheiden en in aparte barakken ondergebracht. De omstandigheden in het kamp waren vreselijk: te weinig eten, slechte hygiëne, agressieve bewaking. Veel kinderen werden ziek. Sommige getuigen waren zelf nog kind: Koos Valk (9), Ernst Verduin (15).De dagelijkse realiteit in het kamp komt uit de verhalen goed naar voren: honger, zwaar werk, soms zinloos sjouwen van stenen, onmacht, angst.Over het Kindertransport van 6 en 7 juni 1943 vertelt een aantal van de getuigen: Kitty Wurms, Anny Sulzbach, Lotty Veffer, Jacques Furth. De ouders en jongste zusjes van Kitty en Lotty moesten mee. Het afscheid was dramatisch. Jacques Furth moest als lid van de Ordedienst de mensen de trein inbrengen. Anny en haar dochtertje gingen mee, maar zij werden in Westerbork uit het transport gehaald.Deel 3. Het einde (11:30)In dit deel vertellen de getuigen die naar Westerbork moesten (Jules Schelvis, Koos Valk, Anny Sulzbach, Jacques Furth) over de transporten vanuit het kamp, elke dinsdag, richting ‘het Oosten’. De reis verliep in veewagens of goederenwagons. Men wist dat het een paar dagen ging duren.Dave Furth, die in onderduik was gebracht, vertelt over de terugkeer van zijn vader en hoe het leven weer door moest gaan.
