Er is een grote diversiteit aan archeologische resten aangetroffen. De oudste resten bestaat uit een splinter van een vuurstenen bijl. In de vroege ijzertijd wordt een diepe waterkuil in het plangebied uitgegraven, juist op de flank van een dekzandwelving. Resten van de bijbehorende nederzetting / erf zijn niet gevonden. De kuil is paleo-ecologisch onderzocht, wat veel informatie heeft opgeleverd over de vegetatiegeschiedenis. De vondsten uit de Romeinse tijd (late 2e - 3e eeuw), de Karolingische en Ottoonse periode bestaan uit losse scherven. Ook nu zijn de bijbehorende nederzettingen / erven niet gevonden. In de late middeleeuwen, vermoedelijk de 12e eeuw, wordt het plangebied in cultuur gebracht en begint de vorming van een plaggendek. Tevens worden twee greppelsystemen haaks op elkaar aangelegd. Deze infrastructurele werken verdelen het grootschalig landbouwgebied in percelen.In de late 15e eeuw wordt juist op het snijpunt van beide greppelsystemen een boerderij gebouwd, pal naast en parallel aan een weg: de molenweg. Bij de bouw wordt gebruik gemaakt van moderne bouwtechnieken en materialen, zoals baksteen voor stiepen, natuursteen (leisteen) en dakpannen voor dakbedekkingsmateriaal, alsook vloertegels. Helaas is de bijbehorende waterput niet aangetroffen. De boerderij was ongeveer 19x20 m groot, vermoedelijk lag de woning in het zuiden en het bedrijfsdeel in het noorden. Er werd een gemengd bedrijf gevoerd en men hield vermoedelijk enkele koeien en wellicht ook paard. Enkele bierpullen en boerendanskannen wijzen op enige welstand, maar rijk was men beslist niet. Op het einde van de 16e of in de vroege 17e eeuw houdt de boerderij op te bestaan.Onduidelijk of dit wellicht verband houdt met de belegering van kasteel de Nijenborgh in 1595 of andere schermutselingen gedurende de 80-Jarige Oorlog. Het gebied blijft agrarisch in gebruik. In de 19e eeuw worden verschillende grote, diepe leemwinkuilen uitgegraven. Het is onduidelijk of deze verband houden met de aanleg van de Zuid-Willemsvaart.