ADC ArcheoProjecten heeft in het kader van sanering en nieuwbouw, een Archeologische begeleiding (AB) en aansluitend een opgraving (DO) uitgevoerd voor het plangebied aan de Hoofdstraat 195 te Bovenkarspel. Het plangebied heeft een oppervlakte van ca. 920 m2, waarvan ca. 250 m2 is opgegraven. Het plangebied wordt begrensd door de Hoofdstraat in het zuiden, een sloot in het noorden en naastgelegen panden in het oosten en westen. Voor het plangebied gold een archeologische verwachting op sporen uit de Bronstijd en sporen uit de Volle Middeleeuwen tot en met de Nieuwe Tijd. Tijdens de opgraving zijn ophogingslagen van een terp gevonden, die in korte tijd zijn opgeworpen in de periode 1300-1325. In deze fase is ook een ontginningssloot gedempt. Langs de terp lag een terpsloot. In de eerste helft van de 15e eeuw is de terp opnieuw opgehoogd, waarbij de terpsloot gedempt is. Uit deze eerste fasen zijn geen huizen aangetroffen; mogelijk lagen deze ter hoogte van de huidige straat. In de 16e eeuw is de terp aan de noordzijde langer gemaakt en verschijnt het eerste huis binnen het plangebied. Dit is waarschijnlijk een rechthoekig huis op poeren geweest. Mogelijk betreft het houtbouw of vakwerkbouw. In de eerste helft van de 17e eeuw bouwde men een langhuis, met de lange zijde langs de straat (dwarshuis). Dit huis had aan de achterzijde een stalgedeelte, en had een waterput in de keuken en een waterput in de stal. In de tweede helft van de 17e eeuw zijn er aanpassingen gedaan aan het huis. De binnenindeling veranderde en men legde keldertjes aan. De twee waterputten werden vervangen door twee nieuwe in de stal en op het achtererf. In de 18e eeuw bouwde men een waterkelder op het achtererf en legde men een keldertje aan. De verbouwingen uit de 19e en 20e eeuw zijn goed te volgen op de Kadastrale Minuut. De materiële cultuur van de bewoners was in de 16e en 17e eeuw zeer rijk aan importen uit Frankrijk, Spanje, Portugal en Italië. De bewoners waren waarschijnlijk betrokken in de zeevaart of hadden connecties met handelaren of zeevarenden. Uit de middeleeuwse vondsten blijkt geen bijzondere of hoge status van de bewoners. Uit de 18e en 19e eeuw was nauwelijks vondstmateriaal aanwezig.