BAAC heeft een inventariserend veldonderzoek (verkennende fase) uitgevoerd voor het plangebied Wilhelminastraat 24 te Asten. Het onderzoek heeft plaatsgevonden in het kader van een haalbaarheidsonderzoek naar de functieverandering van het Patersklooster Heilig Hart aan de Wilhelminastraat te Asten. Uit de archeologische quickscan en historisch onderzoek blijkt dat het plangebied oorspronkelijk deel uitmaakte van een hoger gelegen dekzandrug, waarop in de loop van de late middeleeuwen/nieuwe tijd een plaggendek is ontstaan. Op dergelijke dekzandruggen zijn (onder het plaggendek) vaak archeologische bewoningssporen te vinden die dateren uit de (late) prehistorie tot in de late middeleeuwen. Oudere archeologische resten uit de steentijd van jagers-verzamelaars kunnen op dergelijke hoge en droge zandruggen eveneens worden verwacht, ondanks dat daarvoor vooralsnog geen aanwijzingen van zijn aangetroffen in de nabijheid van het plangebied. De kans op het aantreffen van (bewonings)resten uit de late middeleeuwen tot en met de nieuwe tijd is voor het noordelijke deel en voor de percelen die in 1830 bebouwd waren zeer hoog. Het noordelijke deel ligt binnen AMK-terrein 16807 waarbinnen resten behorende tot de oude kern van Asten voorkomen. Tevens kunnen ter plekke van de bebouwde percelen op de eerste kadastrale kaart langs de Wilhelminastraat resten van huizen uit de 19e eeuw of eerder worden verwacht. Wat voorts opgemerkt kan worden is dat op enig moment in de 19e eeuw (vermoedelijk vanaf de ingebruikname van het middelste bebouwde perceel op de eerste kadastrale kaart als burgemeesterswoning) het zuidelijke deel als park wordt ingericht. De aanleg van dit park zou kunnen betekenen dat de omgeving (dus ook het deel waar het klooster staat) in het verleden is afgegraven óf dat het parkdeel (aanzienlijk) is opgehoogd (of een combinatie van beide). Uit het inventariserend veldonderzoek is gebleken dat het plangebied in z’n geheel niet is afgegraven. Het huidige maaiveld volgt grotendeels het oudere loopvlak dat wordt afgedekt door een veelal tweefasig opgebracht humeus dek. Het oudste humeuze (plaggen)dek dateert op basis van vondstmateriaal uit de 16e/17e eeuw. Het jongste humeuze dek dateert vanaf de 19e eeuw. De hogere ligging van het zuidwestelijke deel van het plangebied kan vermoedelijk worden verklaard door de aanwezigheid van een plaatselijk hoog gelegen landduin of dekzandrug uit het Holoceen of uit de Jonge Dryas. Onder het humeuze dek worden archeologische resten van vóór de nieuwe tijd verwacht (complextypen: nederzetting, huisplaats) vanaf 55 cm –mv in het noordoostelijke deel en vanaf 85 cm –mv in het zuidwestelijke deel. Gezien de onduidelijkheid over de mate van aftopping van de C-horizont in delen van het plangebied geldt er voor deze periode voor het westdeel van het plangebied (tuin) een hoge verwachting en voor de rest van het plangebied een middelhoge verwachting. In (de top van) het humeuze dek/plaggendek vanaf 45 cm –mv worden resten uit de nieuwe tijd verwacht (complextypen: huis met erf; klooster; kloosterpark). Deze worden voornamelijk in het (zuid)oostelijke deel van het plangebied verwacht. Zodoende geldt er een (zeer) hoge verwachting op het aantreffen van archeologische resten uit de nieuwe tijd voor de drie bebouwde percelen op de eerste kadastrale kaart uit omstreeks 1830 en voor het gebied rondom en ter plaatse van het huidige klooster. Tevens dient aandacht te worden besteed, indien dat mogelijk is, aan het oorspronkelijke ontwerp van de kloostertuin ten tijde van bewoning en gebruik door voormalig burgemeester Frencken. Gezien de mate van aftopping van het oorspronkelijke dek- of secundair afgezette duinzand worden er geen resten van jagers-verzamelaars meer binnen het plangebied verwacht. BAAC adviseert om voor het gehele plangebied bij bodemverstorende activiteiten een proefsleuvenonderzoek uit te voeren.