Binnen het onderzoeksgebied zijn twee proefsleuven aangelegd. De bodemopbouw bleek grotendeels intact. Bij de sloop van de boerderij aan het einde van de 19e eeuw is een deel van de vindplaats aangetast. Ook is het centrale deel van de vindplaats deels afgegraven. Deze processen hebben echter niet geleid tot een sterke verstoring ervan. De vindplaats bevindt zich op een oeverwal van een geul, die ten tijde van de bewoning ten noordoosten van de boerderijplaats stroomde. Er zijn gave en goed geconserveerde archeologische resten aangetroffen. Tijdens het onderzoek is, uitgezonderd in het centrale deel van de vindplaats, een laatmiddeleeuwse ophogingslaag waargenomen, maar het is ook goed mogelijk dat het gaat om de vertrapte top van de oeverwalafzettingen. Aan de zuidoostzijde is een restant van een ophogingslaag uit de nieuwe tijd aangetroffen. Behalve afbraaksporen van de boerderij uit de 19e eeuw zijn bij het onderzoek sloten, greppels, kuilen en paalsporen aangetroffen, die voor het grootste deel uit de late middeleeuwen dateren en voor een klein deel uit de nieuwe tijd. In de verspreiding van de sporen is een vierpalige spieker herkend en mogelijk een deel van een boerderijplattegrond. Het vondstmateriaal bestaat hoofzakelijk uit gebruiksaardewerk, maar er is ook bouwkeramiek, glas, metaal, natuursteen en onverbrand dierlijk bot aangetroffen. Op basis van het aangetroffen vondstmateriaal ligt de oorsprong van de boerderijplaats in de late middeleeuwen, met name de 12e en 13e eeuw. Er is ook aardewerk uit de 11e eeuw gevonden. De waargenomen sporen en sloten tonen aan dat middeleeuwse huisplaats anders gelegen heeft dan die uit de nieuwe tijd.Waarschijnlijk heeft deze wijziging in de vroege nieuwe tijd plaatsgevonden, omstreeks de 15e eeuw.Op basis van het huidige onderzoek kan echter niet bepaald worden of de boerderijplaats vanaf de late middeleeuwen tot het einde van de 19e eeuw continu bewoond is geweest.