Volgens de geomorfologische kaart is het plangebied gelegen op de overgang van een veenrest-dijk in het westen naar een vlakte van getij-afzettingen, waar alle veen is afgegraven, in het oosten. De hoogtekaart onderbouwt dit: ter plaatse van de huidige bebouwing is de maaiveldhoogte ongeveer -1,0 m NAP, en dit loopt in oostelijke richting sterk af tot ongeveer -4,0 m NAP. Het minuutplan uit het begin van de 19e eeuw laat echter zien dat het plangebied grotendeels onder water stond. Dit betekent dat ook in het plangebied veenwinning heeft plaatsgevonden en dat er geen sprake is van een veenrest-dijk in het westen van het plangebied, maar van een dik ophoogpakket dat is opgebracht bij het droogleggen van de Zuider Legmeer Polder in 1883 (de dijk die zichtbaar is op de topografische kaart uit 1893).
De opbouw van het plangebied zal bestaan uit afzettingen van het Laagpakket van Wormer, eventueel bedekt met een restant veen. In het westelijke, hooggelegen deel van het plangebied zal een dik (sub)recent ophoogpakket aanwezig zijn. Het Laagpakket van Wormer is afgezet in een milieu dat vergelijkbaar is met de huidige Waddenzee. Dat milieu was ongeschikt voor menselijke bewoning en heeft daarom een (zeer) lage archeologische verwachting. Na de sluiting van de kust door de strandwallen ontstond hier een veenmoeras dat eveneens ongeschikt was voor bewoning. Vanaf de ontginning in de Late Middeleeuwen werd het veen bewoonbaar, maar dit niveau is in het plangebied weggegraven. Het afdekkende ophoogpakket bestaat uit materiaal dat van elders afkomstig is en heeft geen archeologische verwachting.
Alleen een kleine zone (ca. 50 m2) in het noorden van het plangebied heeft in de huidige situatie een hoge maaiveldligging en was aan het begin van de 19e eeuw geen water, waardoor niet kan worden uitgesloten dat hier nog intact veen aanwezig is. Door de zeer geringe omvang van deze zone, en doordat hier op geen van de historische kaarten bebouwing staat weergegeven, is de trefkans voor archeologische resten laag.
