In 2015 en 2016 heeft Archol verschillende archeologische onderzoeken uitgevoerd in plangebied Harselaar-Zuid en de directe omgeving daarvan. Deze resultaten zijn in één rapport gepresenteerd. Het betrof in de eerste plaats een opgraving van verschillende nederzettingen uit de ijzertijd en de volle middeleeuwen. Daarnaast zijn verschillende andere onderzoeken (zowel proefsleuven als archeologische begeleidingen) uitgevoerd, waarbij eveneens nederzettingssporen uit de ijzertijd zijn onderzocht.De bewoningssporen uit de ijzertijd (ca. 800-12 v.Chr.) bestonden uit de resten van verschillende erven met op elk erf een woonhuis en daarmee geassocieerde bijgebouwen. Gecombineerd met de resultaten van eerdere onderzoeken in aangrenzende gebieden kan geconcludeerd worden dat de dekzandruggen te Harselaar gedurende de midden- en late ijzertijd intensief bewoond werden. Op basis van het huidige onderzoek kan bovendien gesteld worden dat de bewoning hier al in de vroege ijzertijd, tussen ca. 800 en 500 v.Chr., begint. Uit deze periode waren in de regio tot op heden nog maar weinig resten aangetoond. De bewoning in het gebied lijkt continu door te lopen tot aan de vroeg-Romeinse tijd (1ste eeuw n.Chr.), waarna het gebied verlaten lijkt te zijn. Ook in het huidige onderzoek zijn geen sporen of vondsten gedaan die wijzen op bewoning na de vroeg-Romeinse tijd. Pas in de volle middeleeuwen, rond het midden of einde van de 11de eeuw, wordt er opnieuw een erf gesticht in het gebied. Dit erf blijft bewoond tot ongeveer het jaar 1300 en wordt in de tussenliggende tijd verschillende malen herbouwd. In totaal zijn vijf verschillende fasen onderscheiden. De bewoning houdt waarschijnlijk niet op na 1300, maar verplaatst zich dan naar de locatie van de huidige bebouwing aan de Wencopperweg (bij de boerderij -en thans partycentrum- Het Hoefslag). Een belangrijke vraag van het onderzoek was of op deze locatie het uit historische bronnen bekende wildvorstersgoed Wedichem kon worden aangetoond. Dit wildvorstersgoed was de woonplaats van de wildvorster, een door de graaf van Gelre aangestelde ambtenaar van (lage) adel, die onder meer het beheer voerde over grafelijke jachtgebieden en belastingen inde. Ter beantwoording van deze vraag is aanvullend historisch en historisch-geografisch onderzoek uitgevoerd, op basis waarvan geconcludeerd kan worden dat het wildvorstersgoed inderdaad op deze locatie gelegen moet hebben. De vroegste vermelding van het wildvorstersgoed Wedichem dateert uit 1326. Daarmee zijn de bij de opgraving onderzochte middeleeuwse erven ouder dan de vroegste historische vermelding. Desondanks zijn er verschillende aanwijzingen dat de bewoners van de nederzetting ook al voor 1326 het ambt van wildvorster uitvoerden. Zo was de toegang tot het erf in de laatste bewoningsfase (tweede helft 13de eeuw) vermoedelijk gemarkeerd door een toegangspoort. Dergelijke toegangspoorten zijn geassocieerd met ‘aristocratische’ woonplaatsen. Daarnaast bevindt zich onder het vondstmateriaal wat jachtwapentuig (waaronder een ijzeren spits specifiek bedoeld voor de jacht op groot wild) en enkele botten van edelhert. Ervan uitgaande dat de edelhertbotten en het jachtwapentuig niet wijzen op stroperij maar op legale jacht dan vormt dit een sterke aanwijzing dat de opgegraven nederzettingen ook als wildvorstergoed fungeerden. Het recht op de jacht lag in de middeleeuwen namelijk bij de graaf of diens vertegenwoordiger (zoals een wildvorster). Het feit dat het erf verder in vele opzichten niet afwijkt van andere rurale nederzettingen in de regio suggereert dat het wildvorstersgoed verder fungeerde als een normale hoeve, waarmee de wildvorster en diens familie in hun levensonderhoud voorzagen.