Η έρευνα αυτή έχει ως στόχο να απαντήσει στο ερώτημα αν η σύγχρονη νεολαία στην Ελλάδα, μετά την ή/και λόγω της κρίσης, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ριζοσπαστική με βάση την πολιτική κοσμοαντίληψη και συμπεριφορά που εκδήλωσε σημαντικό κομμάτι της. Κι εάν, συνεπώς, θα μπορούσε να προσληφθεί ως δυνητική κινητήρια δύναμη κοινωνικών εξελίξεων -σύμφωνα με μια προβληματική περί πολιτικής γενιάς- κατά το πρότυπο της νεολαίας της Μεταπολίτευσης. Από μια άποψη αποτελεί συνέχεια προηγούμενου άρθρου (Παντελίδου Μαλούτα, 2015), όπου έγινε προσπάθεια να καταδειχθεί τάση «επιστροφής» της νεολαίας στην πολιτική ήδη από το 2008, τάση η οποία εντάθηκε και διευρύνθηκε στην κρίση. Αφού επιχειρήθηκε να αναλυθεί το είδος και το περιεχόμενο της «επιστροφής» αυτής, στο άρθρο εκείνο αναπτύχθηκε προβληματισμός γύρω από το κατά πόσον η συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά των νέων, ως φορέων πολιτικής δράσης με διακριτή κοσμοαντίληψη, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ριζοσπαστική με βάση τις υπάρχουσες ενδείξεις: Μαζική συμμετοχή σε κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, εκλογική στροφή προς την Αριστερά. Επεκτείνοντας την προβληματική εκείνη, και θεωρώντας ως δεδομένα τα στοιχεία που καταδεικνύουν τη στροφή των νέων προς την Αριστερά, και ειδικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την «επιστροφή» τους στην πολιτική αρχικά μέσω δυναμικών μορφών συμμετοχής, θα επιδιωχθεί εδώ να προσεγγιστεί κατά μέτωπο, και με τη βοήθεια δεδομένων ποιοτικής έρευνας το αρχικό ερώτημα: Μπορεί η νεολαία της δεύτερης δεκαετίας του 2000 να θεωρηθεί ως ριζοσπαστική; Ή, ορθότερα: Αποτελεί o ριζοσπαστισμός σήμερα καθοριστικό ιδεολογικό και συμπεριφορικό χαρακτηριστικό της νεολαίας, αν επικεντρωθούμε σε νέους/-ες που θεμιτά ορίζονται ως αριστεροί/-ές, και οι οποίοι/-ες, με βάση τα exit polls του 2015, αποτελούν την πλειονότητα των 18-24 ετών;

Non-probability: Purposive

Face-to-face interview