De rioolsleuf op de locatie Ee doorsnijdt vrijwel de hele dorpsterp van noordwestelijke naar zuidoostelijke richting. Met name op basis van het profiel is veel informatie verkregen over de opbouw van de terp. Middels een analyse van de stratigrafische laagopbouw van de terp, in combinatie met het hierin aangetroffen vondstmateriaal en veelal ook begrenzing in de vorm van (ring)sloten, zijn meerdere terpkernen en bewoningsfasen onderscheiden. De terp was in gebruik vanaf de vroege middeleeuwen. Voorafgaand aan de bouw van de 13e-eeuwse St. Gangulfuskerk was binnen het onderzochte deel van de terp sprake van vier laatmiddeleeuwse huisterpen, met elk een oudere vroegmiddeleeuwse of vroeg-/laatmiddeleeuwse kern. Deze terpen zijn uiteindelijk samengevoegd tot de huidige dorpsterp van Ee. Over de hele dorpsterp komen nieuwetijdse ophogingslagen voor, die de terp tot een geheel maken. In de nieuwe tijd was het niet meer noodzakelijk de terp op te hogen als bescherming tegen de zee. De ophogingslagen die uit de nieuwe tijd dateren moeten gezien worden als stads- of egalisatielagen, in verband met het samenvoegen van de huisterpen en/of de uitbreiding van de bebouwing in de historische kern.Op de onderzoekslocatie Hantum was binnen de ontgraving van de rioolsleuf ten dele sprake van een sterk verstoorde bodemopbouw. Waar de bodem intact is, zijn nieuwetijdse ophogingslagen aanwezig. Nabij de historische kern, zoals aangegeven op de Kadastrale Minuut uit 1811-1832, zijn twee mestkuilen aangetroffen. Het vondstmateriaal op deze locatie dateert van de 17e tot de late 19e eeuw. Zowel het ophogingspakket als de mestkuilen zijn hiermee in de nieuwe tijd te dateren. De aangelegde rioolsleuf ligt buiten de historische kern van Hantum en aan de rand van de terp. Het ophoogpakket is relatief jong. Stratigrafisch is een globale driedeling binnen het pakket is aan te geven. De oudste, fase 1, lijkt te dateren tussen 1625-1750. Fasen 2 en 3 dateren beide in de late 19e eeuw, of hebben in ieder geval dan hun einddatering. De mestkuilen liggen bij elkaar en betreffen twee fase van dezelfde kuil, waarbij de ene tot fase 1 en de andere tot fase 2 behoord. In S908, de top van de natuurlijke kwelder, is n fragment aardewerk aangetroffen dat (mogelijk vroeg) kogelpotaardewerk betreft. Het fragment dateert globaal uit de periode 8e tot en met de 13e eeuw en geeft een indicatie van gebruik van de locatie in deze periode.