De aangetroffen grondsporen zijn toe te wijzen aan drie perioden. De jongste sporen behoren tot een erf uit de 18e en of 19e eeuw. De sporen bestaan uit kuilen, uitbraaksleuven, een beerput en twee waterputten. Het erf is aangegeven op de kadastrale minuut uit 1832 en heeft bestaan tot vlak na de Tweede Wereldoorlog. In deze periode stond er nog één gebouw, dat door de Duitse bezetters is gebruikt voor het stallen van paarden. Opmerkelijk genoeg zijn drie hoefijzers op deze locatie gevonden.De sporen uit een tweede periode betreffen een greppelsysteem en gelijk georiënteerde banen spitsporen. Dit blokvormige verkavelingsysteem bestond nog voor een deel in 1832, maar is van oorsprong ouder. Op grond van het (geringe) vondstmateriaal lijkt de basis voor de ontginning op deze plek te zijn ontstaan in de 15e eeuw. De oudste sporen dateren uit de IJzertijd. De grondsporen behoren tot een gebouwplattegrond van het type Dalen. Deze wordt gedateerd in de periode Midden IJzertijd t/m begin Late IJzertijd. Deze datering wordt ondersteund door drie dateringen van houtskool uit enkele kuilen volgens de 14C-methode. De datering van de vindplaats ligt tussen 350 voor Chr. en 1 na Chr. Daarnaast zijn zeven spiekers (opslagplaatsen voor graan) opgetekend. De vindplaats lag op een lage dekzandrug en wordt begrensd door een laagte. Een vergelijkbare vindplaats is onderzocht in Borne: een uitgestrekt terrein met nederzettingssporen uit de periode Midden IJzertijd t/m Vroeg Romeinse tijd. De nederzettingssporen bevonden zich op (de flanken van) een flauwe welving met een hoofdzakelijk sterk lemige en deels verkitte, ijzerrijke bodem. Van dergelijke natte terreinen werd voorheen vermoed dat ze niet geschikt waren voor bewoning. Opvallend aan de vindplaats te Weerselo is het grote aantal keramische vondsten. Verwacht wordt dat in de direct nabijheid van onderzoeksgebied ’t Spikkert te Weerselo (veel) meer resten uit de IJzertijd en/of Vroeg Romeinse tijd kunnen voorkomen.