Uit het bureauonderzoek blijkt dat het plangebied in een gebied met dekzandwelvingen ligt. De bodem bestaat uit zwarte enkeerdgronden. Onder het humeuze dek van de enkeerdgrond kunnen nog restanten van podzolbodems aanwezig zijn. Het plangebied is mogelijk (deels) opgehoogd. Het dekzandlandschap is geschikt voor bewoning vanaf het Laat-Paleolithicum. Het plangebied ligt ongeveer 1,3 kilometer ten noorden van de historische kern van Sint-Michielsgestel, ter hoogte van het voormalige landgoed Hemelrijk. In de 18e eeuw is het landgebruik bouwland. Rond 1893 wordt het landhuis Mariënberg gebouwd. Tegelijkertijd wordt het bouwland omgezet naar tuin en bos. Hierna vinden weinig veranderingen meer plaats. Tijdens het booronderzoek zijn vijf boringen gezet met einddieptes tussen 200 en 350 cm -mv. Uit de boringen blijkt dat de bodem grotendeels intact is. De ondergrond bestaat uit licht glooiend dekzand. De (oorspronkelijk) hoge delen van het landschap zijn afgetopt, al resteert in deze delen nog wel een B- en BC-horizont. In de lage delen zijn de podzolprofielen meer intact gebleven en is lokaal ook nog een AB- en E-horizont aanwezig. Hier is ook nog een dunne akkerlaag aanwezig. Deze afzettingen worden afgedekt door een 80 tot 105 cm dik licht bruingrijs antropogeen pakket. Dit pakket wordt grofweg in de Nieuwe tijd B en C gedateerd. Een vergelijkbaar pakket is in de omgeving van het plangebied gedateerd in de 18e eeuw. In het hele plangebied kunnen in de top van de natuurlijke afzettingen archeologische resten aanwezig zijn. De top van dit niveau ligt tussen 100 en 160 cm -mv (572 en 500 cm NAP). Graafwerkzaamheden voor de kelders zullen dieper gaan dan het potentiële archeologische niveau in de top van de natuurlijke afzettingen. Hierdoor kunnen archeologische resten vergraven worden. Bureau voor Archeologie adviseert daarom eventuele archeologische resten te karteren door middel van een archeologisch proefsleuvenonderzoek.