Geïnterviewde no. 17 is een Marind Anim. Ze vertelt over het dagelijks leven, de landbouw en het vissen. Ze vertelt wat ze van de oorlog heeft meegemaakt, ook al was Merauke niet bezet: de vliegtuigen, het vluchten, het oorlogmateriaal wat aanspoelde en de goedgeefsheid van Amerikanen en Australiërs.Ze vertelt hoe ze op haar vierde met een tante naar het internaat is gegaan zonder dat haar ouders het wisten. Daar is ze gebleven en ze heeft haar ouders 16 jaar niet meer gezien. Ze vertelt uitgebreid over het leven op het internaat en waarom ze opgeleid werd als lerares.Ze vlucht het oerwoud in met een bevriende missionaris met wie ze uiteindelijk trouwt. Ze vertelt dat ze na die vlucht niet meer terug kon en wilde naar haar dorp, omdat ze daar niet meer zou kunnen aarden. Ze vertelt hoe ze de gewoonten en tradities van haar stam was ontwend.In 1960 vertrekt ze met haar man en kinderen naar Nederland. Haar man wordt dominee en ze keren eind 1961 weer terug naar Papua waar haar man in Mappi bij de Zending werkt. Na 15 jaar keren ze terug naar Nederland. Ook vertelt ze heel uitgebreid over haar aankomst in Nederland.De geïnterviewde maakt deel uit van de ervaringsgemeenschap van ooggetuigen van een migratiegeschiedenis van Nieuw Guinea naar Nederland.

Date Submitted: 2010-01-12

In 1942 werd Nederlands-Indië, en daarmee ook Nieuw-Guinea, door Japan bezet. Toch slaagde de Japanners er niet in om geheel Nieuw-Guinea te veroveren. Nederlandse guerrillastrijders bleven strijd voeren en zouden zich voor een deel ook nooit overgeven. De bevolking van Nieuw-Guinea werd hierdoor geconfronteerd met bezetting en geweld, maar ook met een steeds sterker wordend Indonesisch nationalisme.Na de capitulatie van Japan riep Soekarno de Republik Indonesia uit, die het gehele voormalig Nederlands-Indië moest omvatten. Nederland weigerde echter Nieuw-Guinea op te geven. Tot 1962 bleef dit gebied onderdeel uitmaken van het Koninkrijk. De dreiging van een Indonesische aanval, gecombineerd met forse diplomatieke druk vanuit de Verenigde Staten en de Verenigde Naties, zorgde er uiteindelijk voor dat Nederland zijn laatste koloniale ambities terzijde moest schuiven.Stichting PACE heeft deze geschiedenis belicht door in dit project persoonlijke verhalen vast te leggen van 25 Papua's en anderen die in de periode 1940-1963 in Nieuw-Guinea verbleven. Zij vertellen over hun vroege jeugdherinneringen en de ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar ook verhalen zij over hoe het, vaak gedwongen, vertrek naar Nederland hebben ervaren en hoe dit hun verdere leven heeft beïnvloed.Papua's kennen een traditie van het mondeling overdragen van verhalen. De interviews die nu zijn vastgelegd, passen heel goed in deze traditie. Ze bieden bovendien een unieke inkijk in de gevolgen van grootschalig geweld binnen een geïsoleerde samenleving die op die manier hardhandig werd betrokken bij de wereldgeschiedenis.