Deze korporaal-verpleger had zich als oorlogsvrijwilliger gemeld en kwam midden 1946 aan in Batavia. Hij beschrijft het ziekenhuis te Tjandjoer, vertelt over amoebe-dysenterie, de placebo's die werden gegeven en de hulp in de kampong en de armoede. Eenmaal moest hij iemands voet afzagen, daar heeft hij later nog vaak wakker van gelegen. Ze hadden ether als narcose. De omgekomen kameraden waren vaak vreselijk toegetakeld, zodat deze man begrip kreeg voor Nederlandse militairen die door het lint gingen. Toen de ambulances steeds stuk waren, moest deze man zijn oude beroep van automonteur weer oppakken. Zijn vrouw in Nederland was zwanger en hij vertelt hoe hij het nieuws vernam van zijn dochters geboorte.