Het voormalige dorpsgebied van Lent ligt bijna volledig op de zandafzettingen van de door geologen onderscheiden meandergordel van Ressen. Deze ontstond tussen het midden-neolithicum en de late ijzertijd en bestaat uit afzonderlijke generaties meandertreinen en crevassewaaiers. Tot in de Romeinse tijd volgde de hoofdtak tussen Lent en Ubbergen/Nijmegen een ingesleten dalvlakte. Hier bestaan de rivierafzettingen tot zeker 2 m + NAP uit zandige kronkelwaarden en restgeulen van verschillende generaties meanderbochten uit de periode tussen de gevorderde midden bronstijd en de laat-Romeinse tijd. Langszij deze dalvlakte komen ten oosten van de Waalbrug en in de Ooijpolder erosieresten van oudere terrasvlakten voor. Vanaf de 3e eeuw tot in de late 8e eeuw worden de Romeinse rivierkronkelwaarden aan de Lentse zijde gedurende een lange fase met extreem hoogwaters doorsneden en afgedekt door crevassen. In deze eeuwen moet de rivier ter hoogte van de nieuwetijdse Waalbedding worden gezocht. Van deze vroegmiddeleeuwse rivier zijn - op de crevassen na - geen afzettingen bekend. Een volmiddeleeuwse Waalloop uit de 11e of 12e eeuw is wel aangetroffen onder de spoorbrug tegen de Oosterhoutsedijk aan. Pas in de late 8e of vroege 9e eeuw neemt tijdens een relatief droge periode met weinig hoogwaters de rivierinvloed op het gebied af en wordt de riviervlakte als akker geëxploiteerd vanuit Lent, dat in die tijd op dezelfde plaats ligt als de huidige dorpskern.