Hoewel bij het onderzoek is gebleken dat de ondergrond voor een groot deel tot in de C-horizont verstoord was, vermoedelijk als gevolg van een vrij recente egalisatie van het terrein, zijn er toch een aantal sporen aangetroffen. De sporen bevonden zich aan de noordzijde van het onderzoeksgebied, op het lagere deel van een dekzandrug. Het hoger gelegen deel van de dekzandrug, voor zover gelegen binnen het onderzoeksgebied, bleek verstoord/afgegraven tot in de C-horizont. Het lijkt aannemelijk dat de sporen zich hier oorspronkelijk hebben voortgezet. De sporen bestaan uit 31 paalkuilen en één kuil. De meeste van deze sporen bevinden zich in een kleine concentratie waarin één structuur herkend kan worden. Het gaat hier om een zespalige spieker van 2,60 bij 2,25 meter. Gezien de dichtheid en aard van de sporen lijkt het aannemelijk dat de vindplaats deel uitmaakt van een groter nederzettingsterrein. Op grond van het aangetroffen aardewerk kunnen de sporen gedateerd worden in de late bronstijd-ijzertijd. Eén versierde scherf suggereert een datering in de late bronstijd/vroege ijzertijd. Vindplaatsen uit deze periode zijn zowel ten noorden als ten zuiden van het plangebied bekend. Direct ten zuiden van het plangebied ligt een monumentterrein (CMA-nr 15526) dat onder andere twee vindplaatsen uit de ijzertijd omvat. Mogelijk behoort het onderzoeksgebied samen met dit monument tot één vondstcomplex.