In opdracht van Consortium A44 B.V. heeft BAAC Archeologie en Bouwhistorie een archeologische opgraving uitgevoerd in het plangebied MEOB-terrein, Haarlemmerstraatweg 7 te Oegstgeest. De aanleiding voor het onderzoek is de voorgenomen bouw van woningen in het plangebied.Het onderzoeksterrein van ca. 4000 m2 ligt aan de noordoostelijke voet van een strandwal. De oude bebouwing van Oegstgeest is grotendeels gelegen op deze strandwal, ten zuidwesten van het onderzoeksterrein.Het archeologisch niveau is in het onderzoeksgebied sterk verstoord. Op de plaatsen waar recente sporen zijn aangetroffen is de bodem in recente tijden vaak afgegraven tot in het Oude Duin. Op veel plaatsen gaan de recente sporen zelfs nog veel dieper. Toch zijn tussen en onder de verstoringen nog relatief veel archeologisch relevante sporen aangetroffen. De voornaamste spoorcategorie is vertegenwoordigd door 35 waterputten uit de midden-/ late bronstijd (1500 – 800 v. Chr.), de late ijzertijd (250 v. Chr. – 12 v. Chr.), de Romeinse tijd (12 v. Chr. – 450 n. Chr.) en de vroege middeleeuwen (450 – 1050 n. Chr.). Verder zijn veel greppels uit de Romeinse tijd aangetroffen. Sporadisch zijn enkele paalkuilen aangetroffen, waarin geen gebouwplattegronden zijn herkend. Het ontbreken van huisplattegronden of bijgebouwen kan te maken hebben met het feit dat het archeologisch niveau sterk afgetopt en verstoord is. Een andere aannemelijke verklaring is dat het gebied te laag en te nat was voor bewoning en de aanwezige paalsporen niets te maken hebben met huisbouw. Richting het noordoosten gaat de strandwal over in de strandvlakte en is in de ondergrond een pakket veen aanwezig. De noordoostelijke hoek van het onderzoeksgebied herbergt bovendien getij- en riviermond afzettingen die in de strandvlakte zijn afgezet.Het water in de grond en in de directe omgeving moet een belangrijke rol in het cultuurlandschap hebben gespeeld. Op deze manier is de aanwezigheid van het grote aantal waterputten op een vrij klein onderzoeksterrein goed te verklaren. De waterputten zeggen niet alleen iets over de functie van het terrein. Ze geven inzicht in hoe waterputten werden aangelegd, de vondsten en geanalyseerde grondmonsters zeggen iets over de materiële cultuur en het omringende landschap. De ecologische factoren en de dateringen geven aanwijzingen over wanneer en hoe lang bewoning heeft plaatsgevonden op de strandwal. Uit de gegevens van dit archeologisch onderzoek blijkt dat het terrein al in het eind van de midden-bronstijd of late bronstijd werd gebruikt.Archeologische sporen uit de vroege en midden ijzertijd zijn niet aangetoond, maar vermoedelijk werd het terrein in de late ijzertijd weer intensiever gebruikt. De piek van de activiteiten zit duidelijk in de 1e, 2e en 3e eeuw na Chr., in de vroege en midden Romeinse tijd. De meeste waterputten dateren uit deze periode. De oudste vroegmiddeleeuwse waterputten dateren uit de vroege 6e eeuw, waardoor mogelijk sprake kan zijn van een bewoningscontinuïteit. De jongste waterput dateert uit de Karolingische tijd ( 9e eeuw na Chr.).De tijdspanne tussen de oudste en jongste waterput in het onderzoeksgebied is daarmee bijna twee millennia: tweeduizend jaar drinkwater uit het duin.