In het deel-plangebied Strijkviertel wordt een bedrijfsterrein gerealiseerd. Bij een in 2010 uitgevoerd archeologisch proefsleuvenonderzoek in de noordwesthoek van het plangebied, onderdeel van het onderzoek LR67, zijn resten uit de Romeinse tijd en mogelijk ook de late prehistorie aangetroffen. Op basis van de geomorfologie konden zich ook in de nog niet onderzochte delen archeologische resten bevinden. In de herfst van 2021 is daarom een aanvullend proefsleuvenonderzoek uitgevoerd in dit deel van het plangebied. Hierbij zijn op verschillende plaatsen Romeinse en prehistorische resten gevonden. Ook werd onverwacht ook een eendenkooi uit de nieuwe tijd ontdekt. Door het bevoegd gezag werd besloten dat deze eendenkooi moest worden opgegraven. Omdat de eendenkooi zich in een laaggelegen en daarom met water ondergelopen gedeelte van het terrein bevond, is besloten de opgraving naar de zomer van 2022 te verplaatsen.

Al in de midden bronstijd is er sprake van menselijke activiteit in het plangebied. De vaststelling dat een greppelsysteem in het oosten van het plangebied uit de midden bronstijd dateert is bijzonder. Bewoningsresten uit de bronstijd zijn binnen de gemeentegrenzen van Utrecht zeer zeldzaam. . Het sterke vermoeden dat een andersoortig greppelsysteem voor afwatering of irrigatie in het westelijke gedeelte van het plangebied in dezelfde periode dateert, maakt het extra bijzonder. Bewoningsresten uit de bronstijd binnen de gemeentegrenzen van Utrecht zijn namelijk zeer zeldzaam. De datering in de periode tussen 1629-1502 voor Chr. maakt dit greppelsysteem het op één na oudste en absoluut gedateerde spoor van menselijke activiteit binnen de gemeente. Hiermee is het de vierde locatie met sporen of vondsten uit de midden bronstijd die binnen de gemeente Utrecht bekend is. Ondanks het ontbreken van andere sporen en het geheel ontbreken van begeleidend vondstmateriaal, kan er toch van worden uitgegaan dat in het plangebied bewoning in de midden bronstijd heeft plaatsgevonden. De greppels zijn gegraven om af te kunnen wateren op een toen nog watervoerende crevassegeul, met het doel om de oeverwal op deze locatie droger te houden. Dat men dit voor langere tijd bleef doen, blijkt uit de verschillende fases waarin men greppels heeft gegraven. Door meerdere korte aftakkingen en onderlinge versnijdingen is het goed mogelijk dat reeds bestaande en dichtgeslibde greppels steeds opnieuw werden uitgegraven en/of werden vergraven door nieuwe greppels. De vondst van verkoolde rietstengels in de vulling van een van de greppels is mogelijk een aanwijzing dat men lokale vegetatie bewust heeft afgebrand met het doel om deze te verjongen ten behoeve van bijvoorbeeld veeteelt. Overduidelijke aanwijzingen voor akkerbouw zijn niet gevonden, al zouden de vondsten van twee pollenkorrels van graan in een van de greppels mogelijk toch op akkerbouw op de hoge oeverwallen kunnen duiden. Duidelijk is ook dat het greppelsysteem was afgedekt door een pakket met kleiige komafzettingen die zijn afgezet als gevolg van overstromingen vanuit de noordelijk gelegen Oude Rijn en de, later actief geworden, zuidelijk gelegen Jutphaas. Hierdoor is de kans groot dat zich in het plangebied op een dieper niveau nog meer sporen uit de midden bronstijd kunnen bevinden.

De tweede fase van menselijke activiteit in het plangebied vond plaats in de Romeinse tijd. De resultaten van het proefsleuvenonderzoek in Strijkviertel in 2010 duidden op een vindplaats met een off-site karakter. Deze vindplaats kan mogelijk ook in verband worden gebracht met de iets noordwestelijker gelegen en bijzondere vindplaats die kort na dit proefsleuvenonderzoek bij toeval werd ontdekt. Met de resultaten van het onderzoek SVT06 kan het eerder veronderstelde beeld van locaties met louter kleinschalige off-site activiteiten in zowel de eerste als de tweede eeuw na Chr. worden bevestigd. Zo zijn er in het westelijke gedeelte van het plangebied niet heel veel nieuwe sporen aangetroffen en ook geen structuren herkend. Wel zijn tijdens het onderzoek nu ook in het meest oostelijke gedeelte van het plangebied sporen en vondsten aangetroffen, hetzij niet in grote aantallen. De meeste sporen duiden voornamelijk op activiteit in de Flavische periode of niet lang daarna. Van slechts een klein aantal sporen kan met enige zekerheid worden gesteld dat deze op activiteit in de vroeg Romeinse tijd duiden. Het is duidelijk dat de oeverwallen langs de kleine riviergeulen in het plangebied in de Romeinse tijd niet werden bewoond en dat er waarschijnlijk alleen kleinschalige veeteelt en/of landbouw heeft plaatsgevonden. Deze activiteiten waren wellicht ook seizoensgebonden en van tijdelijke aard. De diepere waterkuilen in zowel het westelijke als het oostelijke gedeelte van het plangebied bevestigen dat de reeds dichtgeslibde crevassegeul niet meer watervoerend was en men tot in het grondwater moest reiken om aan drinkwater voor mens en dier te komen.

Na de Romeinse tijd vonden er gedurende een lange periode geen activiteiten plaats binnen het plangebied. Omstreeks de twaalfde eeuw werd het gebied definitief ontgonnen. Hoewel het plangebied zowel tot ontginningsblokken Oudenrijn als Heikop behoorde, viel het gebied onder het gerecht Oudenrijn. De bestaande verkaveling en sloten moeten uit deze periode stammen. Tussen de twaalfde en eerste helft zestiende eeuw was het perceel waar later de eendenkooi zou worden opgericht waarschijnlijk in gebruik als akkerland of zelfs deels onbruikbaar vanwege de lage en dus natte ligging. De enige vondst uit de late middeleeuwen is een zogenaamde Cunera-insigne, maar deze is waarschijnlijk via stadsafval op het perceel terechtgekomen. Rond het einde van de zestiende eeuw wordt de eendenkooi aangelegd op het laaggelegen gedeelte van het perceel. Deze eendenkooi heeft in opzet drie kaarsrechte vangpijpen en een makhok op de plek waar een vierde verwacht zou worden. Gelijktijdig met de aanleg van de eendenkooi wordt ook de noordelijker gelegen oeverwal in gebruik wordt genomen. Hier wordt onder andere een stal, schuur of kooihuisje gebouwd, hooi opgeslagen en wilgentenen geweekt. De aanleg van de eendenkooi in deze periode past in het regionale beeld waarbij vanaf de zestiende eeuw het aantal eendenkooien sterk toeneemt. In de zeventiende eeuw beleeft de eendenkooi zijn hoogtijdagen en vonden er veel activiteiten plaats op het perceel. De rechte vangpijpen worden vervangen door gekromde vangpijpen om de efficiëntie te verbeteren. Agrarische activiteiten nemen toe en er wordt een hooiberg gebouwd. Het lijkt er daarom sterk op dat de persoon die verantwoordelijk was voor de kooi niet alleen een kooiker is, maar ook een boer die zich bezighoudt met verschillende agrarische werkzaamheden. Archeologische vondsten wijzen erop dat naast het vangen van eenden, het terrein ook diende als plek waar veeteelt en landbouw plaatsvindt. Naast eendenbotten zijn dan ook resten van runderen, varkens, schapen/geiten, en zelfs een bijna compleet paard gevonden. Deze vondsten bewijzen dat de eendenkooi naast een gemengd agrarisch bedrijf wordt gerund. Het paard wordt mogelijk werd gebruikt voor het transport van goederen naar de markt en misschien ook voor agrarische werkzaamheden zoals ploegen. Daarnaast blijkt uit het onderzoek dat het bos rondom de kooi voornamelijk bestaat uit wilgen en een kleine hoeveelheid elzen. De geoogste wilgentenen worden hoofdzakelijk gebruikt voor het maken van schermen, beschoeiingen en broedkorven voor de eendenkooi. In de achttiende eeuw raakt de eendenkooi in onbruik, wat wordt bevestigd door zowel archeologische vondsten als historische bronnen. De vondsten in de noordwestelijke vangpijp, daterend uit de eerste helft van de achttiende eeuw, suggereren dat deze pijp toen niet meer actief was. Ook verwijzen historische documenten uit 1728 naar de eendenkooi als zijnde van weleer. Het huis, de hooiberg en enkele sporen zijn wel nog tot de tweede helft van de achttiende eeuw in gebruik. Tegen het eind van de achttiende eeuw heeft de oeverwal een functie als akker en is de bebouwing afgebroken. Hoewel de eendenkooi al lange tijd buiten gebruik is, blijft het kooiterrein wel nog enkele eeuwen in gebruik als productiebos. Een parfumflesje uit de periode 1875-1925 bewijst dat het perceel in tot het einde van de negentiende eeuw nog actief is gebruikt voor het winnen van wilgentenen. Begin twintigste eeuw stopt dit gebruik en wordt het terrein als akkerland in gebruik genomen. Op een luchtfoto uit 1936 zijn nog slechts enkele bomen te zien als relict van de oude eendenkooi.

Een vergelijking met andere regionale eendenkooien wijst uit dat de eendenkooi van Oudenrijn zich onderscheidt door zijn opmerkelijk kleine omvang. De eendenkooi heeft de kleinste kooiplas en de kortste vangpijpen in vergelijking met andere nabijgelegen eendenkooien. Ook vergeleken met andere eendenkooien in de provincie Utrecht, wijkt de kooi van Oudenrijn af vanwege zijn geringe grootte. Bovendien zijn de vangpijpen van Oudenrijn opmerkelijk kort in vergelijking met de standaardtypes die elders in Nederland worden aangetroffen. Een intrigerend vaststelling is dat de vangpijpen van de eendenkooi uit Oudenrijn recht lijken te zijn, in tegenstelling tot de gebogen vorm die typisch is voor eendenkooien. Dit wijkt af van de normale praktijk waarbij de gebogen vangpijpen voorkomen dat de eenden de vanghokjes kunnen zien vanaf de kooiplas. Deze rechte vangpijpen roepen vragen op over de historische ontwikkeling van eendenkooien in de regio en suggereert mogelijk dat zestiende-eeuwse eendenkooien een andere opzet hebben dan we vandaag de dag denken. Er is meer archeologisch onderzoek nodig om een beter begrip te krijgen over de vroegste ontwikkeling van eendenkooien. Deze bevindingen benadrukken daarom het belang van archeologisch onderzoek als nieuwkomer in de wereld van eendenkooien.