Dit is een korte educatieve documentaire, gebaseerd op de interviews met bovenstaande getuigen, en gemaakt voor de doelgroep 11-14 jaar. Af en toe zijn foto’s (historische beelden en privéfoto’s van o.a. familieleden) te zien.Het verhaal over de bezetting, de deportaties, kamp Vught en andere kampen wordt door de getuigen min of meer chronologisch verteld. De sprekers wisselen elkaar af in snelle, korte montages. De interviewfragmenten worden doorsneden met hedendaagse beelden van spelende kinderen.De geïnterviewden zijn: Koos Valk, Lotty Veffer, Ernst Verduin, Kitty WurmsDe getuigen vertellen over hun herinneringen aan de inval, en de verwachtingen die zij koesterden over wat er met de Joden in Nederland zou gebeuren. Over het algemeen was de gedachte dat ze naar werkkampen moesten. ‘Wat kunnen ze nou met ons doen?’Om hen heen werden steeds meer Joden van huis gehaald. Tot ook het moment daar was dat zij zelf aan de beurt waren.De tocht van station Vught naar het kamp maakte veel indruk. De mannen, vrouwen en kinderen werden van elkaar gescheiden en in aparte barakken ondergebracht. De omstandigheden in het kamp waren vreselijk: te weinig eten, slechte hygiëne, agressieve bewaking. Veel kinderen werden ziek. Twee van de getuigen waren zelf nog kind: Koos Valk (9), Ernst Verduin (15). Koos was erg in paniek omdat hij alleen werd gelaten. Kitty vertelt over het spaarzame contact met haar vader, en hoe ze zag dat hij een keer kreupel geslagen was. Koos werd ziek, belandde in de ziekenbarak en trof hier zijn broertje. Aanvankelijk herkenden ze elkaar niet eens, zo mager waren ze.Bij het Kindertransport van 6 en 7 juni 1943 moesten de ouders en jongste zusjes van Kitty en Lotty mee. Het afscheid was dramatisch. Lotty, Kitty en Ernst werden enige tijd later naar Auschwitz gedeporteerd, en vertellen kort over hun aankomst daar.