Artefact! Advies en Onderzoek in Erfgoed heeft in juni-augustus 2016 een Archeologisch Bureauonderzoek uitgevoerd voor de bebouwde kom van Wolphaartsdijk (gemeente Goes). Doel van dit onderzoek is het opstellen van een archeologische waarden- en verwachtingenkaart waarbij het daarin opgestelde specifieke verwachtingsmodel richtinggevend kan zijn bij dagelijkse advieswerkzaamheden en vergunningprocedures.In het voorliggend rapport is de archeologische verwachting van de bebouwde kom van Wolphaartsdijk, het voormalige Oostkerke, beschreven aan de hand van beschikbare literatuur, oud kaartmateriaal en eerder uitgevoerd archeologisch onderzoek. Daarnaast is de geogenese en geomorfologie van het gebied bestudeerd om een inschatting te maken van het archeologisch potentieel van vooral de periodes die historisch niet of nauwelijks gedocumenteerd zijn.Uit het onderzoek is naar voren gekomen dat het onderzoeksgebied in een zone is gelegen waar geologische en landschappelijke fenomenen sterk bepalend zijn geweest voor enerzijds de mogelijke nederzettingskeuze en voor anderzijds hetgeen nog rest van de mogelijk aanwezige archeologische niveaus. Zo is het niveau waarop vindplaatsen uit de vroege prehistorie tot en met het Midden-Neolithicum aanwezig kunnen zijn, het pleistocene dekzand, in het grootste deel van het onderzoeksgebied weggeërodeerd. Alleen in het noordelijk deel kunnen eventueel nog vindplaatsen op dit niveau gelegen zijn. Voor het Laat-Neolithicum tot en met de Romeinse Tijd geldt dat plaatselijke erosie door een jongere getijdengeul de niveaus waarop vindpaatsen uit deze perioden gelegen kunnen zijn (Hollandveen Laagpakket en Laagpakket van Wormer) heeft weggeslagen.Het onderzoek heeft aangetoond dat de omgeving van onderzoeksgebied na de Romeinse Tijd vaak ongunstig is geweest voor menselijke bewoning. Tot aan de Late Middeleeuwen (eind 10de eeuw) stond het gebied bloot aan de zee en was bewoning nauwelijks mogelijk. In deze tijd is een dik pakket mariene sedimenten (zand en klei) op het veen afgezet. Hierna werd het bedijkt maar ook meerdere malen wederom overstroomd. Ook van deze overstromingen zijn sedimenten in de ondergrond aanwezig. Vanaf de 10de eeuw is het gebied geëxploiteerd, al zal bewoning slechts sporadisch zijn geweest. Vanaf de 12de eeuw, maar mogelijk ook eerder, wordt de regio op grote schaal bedijkt en neemt de bewoning steeds meer toe.