Op 6 september heeft Bodac in opdracht van Arie Laarakkers BV een proefsleuvenonderzoek, variant archeologische begeleiding, uitgevoerd bij de aanleg van een poel in Landschapspark Hoogveld te Sint Anthonis, gelegen in de gelijknamige gemeente. Dit in het kader van de herinrichting van dit park. Het hoofddoel van het proefsleuvenonderzoek (variant archeologische begeleiding) is het toetsen, en indien nodig aanvullen of wijzigen, van de gespecificeerde archeologische verwachting zoals geformuleerd in het Programma van Eisen (PvE). De centrale vraagstelling is gericht op het in kaart brengen van de lokale bewoningsgeschiedenis en hoe dit in het grotere plaatje past.Tijdens het onderzoek is n werkput van ongeveer 280 vierkante meter aangelegd, een gebied van 140 vierkante meter ten westen hiervan is niet begeleid. Door de afwezigheid van sporen in het noorden en westen van werkput 1 is dit in overleg met de gemeente en opdrachtgever besloten. In werkput 1 zijn in het zuiden wel degelijk archeologische sporen aangetroffen onder een 45 tot 50 centimeter dikke A-horizont. Gezien het geen duidelijk plaggendek betreft, en dus een hoge zwarte enkeerdgrond, is het goed mogelijk dat het onderzoeksgebied op de overgang ligt van hoge zwarte enkeerdgronden naar beekeerdgronden, mede ingegeven door de aanwezigheid van de Oploose Molenbeek. In het zuiden en oosten bevind zich onder dit humeuze dek een oude ploeg-/akkerlaag alvorens het schone moedermateriaal aangetroffen wordt. In het noorden en westen is enkel een band met sterke bioturbatie zichtbaar.Het archeologisch leesbare vlak is aangelegd in de C-horizont, waar van toepassing net onder de sterke bioturbatie. Hier zijn zeven antropogene sporen in herkend, bestaande uit drie paalkuilen, drie kuilen en een greppel. Enkel in de greppel zijn vondsten verzameld die gerelateerd kunnen worden aan een spoor. Bij documenteren van het spoor zijn namelijk enkele scherven Elmpt/blauwgrijs aardewerk aangetroffen, alsmede twee stukken tefriet van een maalsteen. Dit aardewerk heeft een datering van 1150 tot 1350 na Christus. De paalkuilen zijn lastiger te dateren door het ontbreken van vondstmateriaal. Wel zijn de sporen gevuld met materiaal dat vergelijkbaar is met de begraven akkerlaag, niet met het donkerdere bovengelegen materiaal. Ook zijn de sporen zeer vergelijkbaar met Laatmiddeleeuwse paalkuilen zoals aangetroffen ten oosten van het plangebied. Dit doet vermoeden dat paalkuilen tevens dateren in de Late Middeleeuwen, en dat daarna het plaggendek ontwikkeld is. De paalkuilen maken vrijwel zeker onderdeel uit van een structuur, al is onvoldoende duidelijk wat voor structuur. De aangetroffen kuilen zijn moeilijker te dateren en dateren in de Late Middeleeuwen of nieuwe tijd.Op basis van dit relatief kleine onderzoek is aangetoond dat archeologische resten aanwezig zijn die vrijwel zeker dateren in de Late Middeleeuwen, met aanwijzingen dat deze dateren tussen 1150 en 1350. Hierop is het advies van Bodac om de aanwezige hoge archeologische verwachting te handhaven en bij eventuele toekomstige grondroerende werkzaamheden een vervolgonderzoek in de vorm van proefsleuven uit te laten voeren om de vindplaats te begrenzen.
