Voorafgaand aan de opgraving is een archeologische verwachting voor het perceel geformuleerd. Hierbij is onderscheid gemaakt tussen twee thema’s: de middeleeuwse bewoning en de stolpboerderij. Inderdaad blijken de aangetroffen en vondsten te voldoen aan dit verwachtingspatroon en kunnen deze binnen de twee thema’s worden ingedeeld. Toch is de hoeveelheid aangetroffen sporen en vondsten ver boven verwachting. De stolpboerderij kent een ingewikkelde bouwgeschiedenis waarbij de indeling en vorm geheel is gewijzigd. In het eerste vlak bevond zich daardoor een grote puzzel van funderingen, poeren en kelders. Onder de funderingen van de stolpboerderij bleek een gave middeleeuwse huisterp aanwezig met sporen vanaf de eerste helft van de 12de eeuw. In het programma van eisen was uitgegaan van twee opgravingsvlakken, maar tijdens het veldwerk bleken maximaal vijf opgravingsvlakken boven elkaar nodig te zijn om alle sporen goed te documenteren. Een echte terpopgraving was het gevolg. Voor West-Friese begrippen is dit zeer bijzonder omdat de huisterpen die over het algemeen in deze regio worden opgegraven een latere datering hebben, minder groot zijn en weinig sporen van bebouwing opleveren. Binnen het tijdsbestek van zes dagen dat voor de opgraving was begroot, bleek het onmogelijk zowel alle sporen van de stolp als de middeleeuwse terp in meerdere vlakken en voldoende profielen en coupes in kaart te brengen.De complexe geschiedenis van de terp, die geleidelijk is uitgebreid en meerdere fasen in bebouwing en inrichting van het erf kent, is daardoor niet meer geheel te ontrafelen. Toch heeft de opgraving een schat aan informatie voor zowel de vroegste kolonisatie van oostelijk West-Friesland als voor de vroegste geschiedenis van de stolpboerderijen opgeleverd. Al met al een unieke opgraving, die ook nog eens de oudste muntschat van oostelijk West-Friesland bleek te bevatten!

West-Friese Archeologische Rapporten 108