Binnen het plangebied werd onder de, voor de start van het onderzoek grotendeels afgegraven, 20ste-eeuwse dijkverzwaring, het restant aangetroffen van een ouder dijklichaam, op basis van historisch gronden vermoedelijk te dateren in de tweede helft van de 17de eeuw (1659?). De zool van het dijklichaam is, zonder het gebruik van bijzondere funderingsmethoden, rechtstreeks opgeworpen op hoger opgeslibde schorgronden die wellicht begraasd werden door dieren. De kern van de dijk bestaat uit verscheidene zandpakketten die allemaal tijdens éénzelfde fase werden opgeworpen met plaggen die zeer lokaal op het schor zijn gestoken. De kern van de dijk is bekleed met meer kleiig materiaal dat aan het buitentalud of de teen van de dijk bestaat uit donkerbruine kleilaag met een maximaal vastgestelde dikte van 1 meter. De klei is op basis van planologische analyse waarschijnlijk afkomstig uit de diepere schorafzettingen.

De teen van de dijk wordt beschermd door een rieten mat die als krammat werd geïnterpreteerd en, louter op basis van stratigrafische en historische gronden, vermoedelijk na de overstromingsramp van 1953 kan gedateerd worden. Hiervoor bestaat echter geen sluitend bewijs.

De dijk was matig bewaard. Aan de hiel van de dijk is verstoring ontstaan door de bouw, uitbreiding en sloop van een 19de-eeuws huis. Dit huis werd met de deltaverzwaring van eind jaren ’90 van de 20ste eeuw gesloopt. Daarbij werd tevens een groot deel van het buitentalud en de volledige kruin van de oorspronkelijke dijk afgegraven waardoor de gaafheid als bijzonder matig kan worden beschouwd.

De dijk meet aan de basis 26 meter breed. De vastgestelde hoogte bedroeg nog 3,20 meter maar op basis van plantekeningen uit 1989 kan afgeleid worden dat de oorspronkelijke dijk, indien geen tussentijdse verzwaringen hebben plaatsgevonden, wellicht circa 6 meter hoog is geweest.