ADC ArcheoProjecten heeft in april 2014 een Archeologische Opgraving uitgevoerd op de locatie van de geplande nieuwbouw aan de Eerdweg 4 in Beegden (stal en woonhuis).
Het onderzoeksgebied ligt op een soort landtong aan de rand van een oud Maasterras dat ca. 12.000 tot 13.000 jaar geleden is gevormd. In de verschillende bewoningsperioden moeten de bewoners een prachtig uitzicht hebben gehad over de ca. 3 m lager liggende riviervlakte van de Maas. Uit de Ijzertijd dateren enkele kuilen, een waterput/-kuil, spiekers en een mogelijke boerderijplattegrond. Deze nederzettingssporen zijn op basis van aardewerkscherven te dateren in de Midden-Ijzertijd (ca. 500-275/250 v.Chr.), waarbij zowel de vroegste fase (ca. 500-450 v.Chr.) als de tweede helft van deze periode (ca. 400/375-275/250 v.Chr.) vertegenwoordigd lijkt te zijn. In deze periode is sprake van de aanwezigheid van één erf met minimaal twee bewoningsfasen. De sterk toenemende rivieractiviteit van de Maas is mogelijk de oorzaak van het verplaatsen van de nederzetting.
Dit deel van het rivierterras blijft lange tijd onbewoond tot (op z’n vroegst) de Midden-Romeinse tijd. Vijf kuilen zijn met zekerheid te dateren in de Romeinse tijd. Behalve in één kuil bevindt het aardewerk uit de Midden-Romeinse tijd zich in Laat-Romeinse context. De nadruk ligt dus op laatst genoemde periode. Eén van de kuilen had een bijzondere inhoud met behalve aardewerk een muntschat, een lepel, bronsblik met de afbeelding van Medusa in reliëf en een mesheftje van been. De jongste munten uit de muntschat dateren uit de periode 425-435 n. Chr. Dit is zeer bijzonder omdat bewoningssporen uit die periode niet alleen rondom Beegden nauwelijks bekend zijn, maar in heel Nederland zeer schaars zijn. Een boerderijplattegrond uit deze periode kon niet worden gereconstrueerd. Aardewerk wijst wel op nederzettingsafval en niet op de aanwezigheid van een grafveld, zodat wordt aangenomen dat in de Laat-Romeinse tijd sprake is van zeker één (boeren)erf.
De bewoning vangt weer aan in de 6e/7e eeuw. Uit de Vroege Middeleeuwen dateren drie boerderijplattegronden, zeven hutkommen, diverse kuilen en wellicht één of meerdere spiekers. In de vroegste fase kunnen op het onderzochte terrein twee erven hebben gelegen die tegelijkertijd functioneerden, dat wil zeggen, er is geen sprake van oversnijdingen van sporen uit die periode. Het is natuurlijk niet uitgesloten dat één erf de opvolger is van de andere. De boerderijplattegronden kenmerken zich door twee parallel gelegen rijen paalkuilen. Waarschijnlijk gaat het om driebeukige plattegronden. Bij de boerderijen liggen één of meerdere hutkommen. In de bewoningsfase hierna (late 7e/8e eeuw) is sprake van één erf met zeker twee hutkommen en enkele kuilen. De boerderijplattegrond heeft vier parallel gelegen rijen paalkuilen die te reconstrueren zijn tot (ook) een driebeukige boerderijplattegrond. De bewoning eindigt rond 750. Uit de periode daarna zijn enkele vondsten geborgen. Aanwijzingen voor bewoning na ca. 750 zijn er echter niet, zodat wordt aangenomen dat de vondsten afkomstig zijn van elders, bijvoorbeeld uit de dorpskern van Beegden waar vondsten en sporen zijn gedocumenteerd uit de Volle Middeleeuwen.
