Ibu Syafiah Paturusi (1932) heeft haar vader en broer verloren bij de zuiveringsacties van Nederlandse militairen in het dorp Bulukumba in januari 1947, waar vele doden vielen. Haar vader was een vaccinateur, die voor de Nederlanders werkte; haar broer een vrijheidsstrijder, die slecht uitgerust was: ‘Ze gebruiken alleen scherpe bamboe om te vechten.’ Toen haar vader gevraagd werd te verraden waar zijn zoon zich verstopt hield, is hij zelf de jungle in gegaan. Zij gaven zich over toen de Nederlanders alle strijders vrijheid beloofden, maar het leidde tot hun executie. Zij was toen 13 jaar oud en zag hoe haar vader werd doodgeschoten. Voor de rechtbank in Den Haag (2014) getuigde zij over de executies in het dorp Bulukumba en vraagt in de naam van alle kindslachtoffers voor een ‘gelijke behandeling’ als de weduwen.