ADC ArcheoProjecten heeft in november 2017 een Inventariserend veldonderzoek uitgevoerd op de locatie IJsselvelden. Aanleiding voor het onderzoek is de voorgenomen natuurontwikkeling, waaronder de aanplant van bos; exacte inrichtingsplannen zijn evenwel nog niet bekend.1 Het inventariserend veldonderzoek is een vervolg op het bureauonderzoek van Sweco dat eerder dit jaar is uitgevoerd.2 In dit bureauonderzoek, dat een groter gebied omvat dan alleen onderhavig plangebied, zijn de verschillende archeologische (voor)onderzoeken die vanaf 2000 in het gebied hebben plaatsgevonden behandeld.
Op basis van het bureauonderzoek gold voor het plangebied een hoge archeologische verwachting voor vindplaatsen uit de periode IJzertijd-Romeinse tijd. Om deze verwachting te toetsen en aan te vullen is in het plangebied een verkennend booronderzoek uitgevoerd.
De resultaten van het verkennend veldonderzoek bevestigen in grote lijnen het landschappelijke beeld dat op basis van het bureauonderzoek werd verwacht. Wel is op een aantal punten een gedetailleerder beeld ontstaan. Zo blijkt in het plangebied een ‘nieuwe’ restgeul aanwezig, terwijl de meandergordel zelf beperkter van omvang lijkt dan staat weergegeven op de geomorfogenetische kaart.3 Ook het beddingzand ligt dieper dan vooraf verwacht.
Het zuidelijk deel van het plangebied wordt gedomineerd door restgeulen met flankerende kom- op oeverafzettingen. De hoge archeologische verwachting die op basis van het bureauonderzoek gold voor vindplaatsen uit de periode Late IJzertijd-Romeinse tijd kan voor dit deel van het plangebied gehandhaafd blijven. Het noordelijk deel bestaat overwegend uit (humeuze) komklei met laklagen.
Voor deze zone kan de hoge verwachting naar beneden toe worden bijgesteld (middelhoog tot laag).
Verspreid door het plangebied zijn archeologische indicatoren aangetroffen. De indicatoren bevinden zich op het ‘juiste’ niveau (d.w.z. in de top van de kom- en oeverafzettingen). De aard van deze resten (houtskool, verbrande leem/klei en puinbrokjes) en het ontbreken van eenduidige indicatoren (zoals bijvoorbeeld aardewerk), maken dat de vondsten nog niet als harde aanwijzingen voor de aanwezigheid van archeologische vindplaatsen worden beschouwd.
