Jeffry Pondaag (1953), geboren in Jakarta, kwam samen met zijn Nederlandse moeder op 16-jarige leeftijd naar Nederland. Hij vertelt over zijn ervaringen op school en als cement arbeider waar hij met zijn achtergrond vaak als ‘anders’ gezien wordt, en over de verdeeldheden in zijn Indonesisch-Nederlandse familie. In 2005 richt hij met Batara Hutagalung het Comité Nederlandse Ereschulden, Komite Utang Kehormatan Belanda (KUKB) op. In 2007 werd de Nederlandse tak een stichting met als doel het behartigen van de belangen van de Indonesische burgerslachtoffers en hun nakomelingen, die onder het geweld van het Nederlandse koloniale regime hebben geleden. Met hulp van advocaat Liesbeth Zegveld spanden zij in 2009, namens de ‘weduwen van Rawagede’, een rechtszaak aan tegen de Nederlandse Staat. In 2011 oordeelde de rechtbank in Den Haag dat de Nederlandse Staat aansprakelijk was voor het aangerichte leed en compensatie en excuses moest aanbieden aan de weduwen. Als gevolg eisten tientallen weduwen en kindslachtoffers van Zuid-Sulawesi ook excuses en compensatie, terwijl in Nederland een debat over het koloniaal verleden op gang kwam. Pondaag zelf gaat het niet alleen om de rechtvaardigheid in Indonesië zelf, maar ook hier in Nederland: ‘Nederland moet beseffen, wat ze gedaan hebben.’