Tijdens en na de oorlog werden tal van Schiedamse kinderen elders opgevangen om aan te sterken of na ziekte te herstellen. In het begin speelden lagere scholen en schoolartsen hierin de voornaamste rol. Vanaf januari 1945 zond het plaatselijke Inter Kerkelijk Bureau (IKB) de kinderen uit.
In de hongerwinter ging het om ruim 600 kinderen. Ze werden voor korte of langere tijd ondergebracht bij gastgezinnen om even de ellende te kunnen vergeten en op krachten te komen. De kinderen die kort na de oorlog naar het buitenland gingen, kwamen terecht in Engeland, België, Frankrijk, Zwitserland, Denemarken of Zweden. Voordat ze naar een gastgezin konden, moesten ze eerst twee tot acht weken in quarantaine in een kinderkamp. Daar werden ze beziggehouden met wandelingen, spelletjes, uitstapjes en ze leerden iets over de taal van het land. Ook konden ze wennen aan nieuwe (eet)gewoonten. In het begin hadden veel kinderen heimwee, maar aan het eind van hun verblijf wilden velen niet meer terug naar Schiedam.
In twintig interviews (verdeeld over twee projecten: 'Schiedamse kinderen op stap' en Schiedamse bleekneusjes') zijn de ervaringen van de kinderen van toen vastgelegd. Foto’s van uitgezonden kinderen staan in de beeldbank van het Schiedamse gemeentearchief.