Door het Industrieschap Medel worden voorbereidingen getroffen voor de realisatie van een bedrijvenpark in de gemeente Tiel. In dit gebied is door Archeologisch Adviesbureau RAAP een aantal archeologische vindplaatsen aangetoond (Heunks 2002). Vindplaats 1, Tiel-Medel-Lingewei, ligt in het noordelijke deel van het gebied. In mei 2001 is door Archaeological Research & Consultancy (ARC bv) een Aanvullend Archeologisch Onderzoek (AAO) uitgevoerd (Hielkema 2002). Dit onderzoek leverde vondsten en grondsporen uit de Bronstijd op, die vermoedelijk bij een nederzetting uit deze periode horen. Omdat het niet mogelijk bleek om het gebied te beschermen, is besloten om een groter deel van het terrein door middel van een definitief archeologisch onderzoek (DO) op te graven. Op het deel van het terrein dat inmiddels is bebouwd met de fabriekshal van Daalderop, werd tijdens tijdens het AAO weinig aangetroffen. Daarom is dit gedeelte door middel van een archeologische begeleiding onderzocht.
Het archeologische onderzoek dat op vindplaats Tiel-Medel-Lingewei is uitgevoerd heeft overblijfselen uit verschillende perioden opgeleverd. Op basis van de datering van het aardewerk dat tijdens het onderzoek is aangetroffen, is het gebied vanaf het Laat-Neolithicum tot in de Midden-Bronstijd (tussen 2450 en 1100 v. Chr.) in gebruik geweest.
Het onderzoeksgebied is gelegen op crevasse- en oeverafzettingen. In de top van deze afzettingen is een vegetatiehorizont of laklaag gevormd. De bovenzijde van deze laag heeft waarschijnlijk vanaf het Laat-Neolithicum tot in de Midden-Bronstijd als ‘oud oppervlak’ bestaan. Daarna is het gebied overdekt geraakt door latere rivierafzettingen. In de vegetatiehorizont bevindt zich vondstmateriaal uit bovengenoemde perioden. In het noordelijke gebied ligt de vegetatiehorizont dicht onder de bouwvoor. Plaatselijk is de vondstlaag geheel opgenomen in de bouwvoor. Waarschijnlijk is dit gebied door latere rivieractiviteiten ge¨erodeerd. Naar het zuiden toe ligt de vegetatiehorizont lager. In het zuidelijke deel van het onderzochte gebied ligt deze laklaag ongeveer 60 cm onder het maaiveld.
De oudste vondsten die tijdens het archeologische onderzoek zijn aangetroffen stammen uit het Laat-Neolithicum B (2450 – 2000 v. Chr.). Het gaat om slechts enkele aardewerkscherven uit deze periode. De aard van de menselijke activiteiten in deze periode is onbekend. Mogelijk is het gebied in deze periode gebruikt om te jagen, of zijn de vondsten ‘ruis’ van een nabijgelegen nederzetting. Ook uit de Vroege Bronstijd (2000 – 1800 v. Chr.) is vondstmateriaal aangetroffen. Zowel in het noordelijke als in het zuidelijke gebied zijn aardewerkfragmenten uit deze periode gevonden. Het bleek niet mogelijk om bepaalde bewoningssporen met zekerheid aan deze periode toe te wijzen. In het zuidelijk gebied concentreert het aardewerk uit de periode Laat Neolithicum-Vroege Bronstijd zich dichtbij de twee spiekers.
De belangrijkste bewoningsperiode betreft de Midden-Bronstijd (1800 – 1100 v. Chr.). In het zuidelijke gebied kan een erf uit de Midden-Brontijd gereconstrueerd worden, waar een drieschepig woonstalhuis heeft gestaan met bijbehorende spiekers, kuilen en waterputten. Het erf was waarschijnlijk omgeven door hekwerken. Op deze plaats werd waarschijnlijk een gemengd agrarisch bedrijf gevoerd. Naast runderen werden ook schapen en/of geiten en varkens gehouden. In de laag gelegen komgronden kon het vee grazen. De hoger gelegen gronden waren geschikt voor de verbouw van graan. De bewoners van deze vindplaats waren waarschijnlijk zelfvoorzienend. Het aardewerk kon lokaal geproduceerd worden. Het vuur- en natuursteen is van elders aangevoerd.
In het noordelijke gebied zijn door latere rivieractiviteiten plaatselijk de vondstlaag en vermoedelijk ook grondsporen verdwenen. In dit gebied zijn twee lange greppels, enkele kuilen en een spieker aangetroffen. Deze sporen zijn niet nader te dateren dan Vroege- of Midden-Bronstijd.
