De weinige aangetroffen sporen in beide proefsleuven van vindplaats 10 zijn alle van vrij recente datum. Afgezien van een vuurstenen schrabber bevatten beide werkputten verder geen archeologische indicatoren van grotere ouderdom. De landschappelijke omstandigheden ter plaatse zullen niet aantrekkelijk zijn geweest voor mensen om zich te vestigen of voor het ontplooien van agrarische activiteiten. Wel is op de vindplaats een dierbegraving van een klein paard met foetus blootgelegd, alsmede een tweetal mogelijke paalgaten.

Op vindplaats 11 zijn antropogene sporen aangetroffen, bestaande uit een zespalige spieker en een waterkuil die beide dateren uit de Vroege IJzertijd. Deze sporen wijzen erop dat hier de periferie van een erf of nederzetting is aangetroffen. Tijdens de gehele IJzertijd komt bewoning voor in de vorm van zogeheten zwervende erven. Deze erven bestaan uit clusters van een of enkele woonhuizen met bijbehorende stallen, schuren en spiekers. Deze clusters verplaatsen zich door de tijd. De antropogene sporen zijn duidelijk leesbaar, maar een bijbehorende vondstlaag ontbrak. In de kern van de nederzetting zal zich meer archeologisch materiaal bevinden. De op vindplaats 11 aangetroffen spieker en waterkuil blijken op de flank van een oeverwal te liggen. Het bijbehorende woonhuis ligt zeer waarschijnlijk op de kop van die oeverwal. Booronderzoek heeft ten westen van put 1 komafzettingen aangetoond. Het is niet voor de hand liggend verder naar het westen antropogene sporen te verwachten. De vindplaats zal voor het grootste deel onder de A2 liggen; het mag worden aangenomen dat de nederzettingsresten bij de aanleg van de huidige A2 zijn vernietigd. Het is mogelijk dat er nog een deel van de periferie bewaard gebleven is aan de oostzijde van de A2.