Uit de archeologische begeleiding is gebleken dat bij het te verwijderen gemaal het grondwerk alleen in reeds geroerde grond heeft plaatsgevonden. Hier zijn geen archeologische behoudenswaardige waarden aangetroffen.
Uit het onderzoek bij dam 1 blijkt dat deze is opgeworpen met van elders aangevoerde grond, waarin één scherf gevonden is. Deze scherf dateert uit de periode late ijzertijd – vroeg Romeinse tijd. De scherf is met de grond mee aangevoerd, waardoor deze geen waarde heeft voor de datering van de dam. De dam was voorzien van een houten duiker, die dateert uit de jaren ’30 van de 20e eeuw. In de tweede helft van de 20e eeuw is de dam verbreed en is een nieuwe duiker van kunststof aangebracht. De verbreding van de dam was mogelijk noodzakelijk in verband met de toegenomen omvang en het gewicht van landbouwmachines.
De tweede dam bestaat uit originele terplagen en aangevoerde terpgrond. De gevonden terplagen dateren op grond van het erin aangetroffen aardewerk uit de periode late ijzertijd-vroeg Romeinse tijd. Op basis van de gegevens op de historische kaarten kan getwijfeld worden of de juiste sloot is aangemerkt als de terpgrens van Klein Bekkum. Op basis van de resultaten is de zuidwestelijk gelegen sloot de terpgrens en niet de nu als zodanig aangegeven noordoostelijke sloot. Op de huidige monumentenkaart en op FAMKE wordt de noordoostelijke sloot als begrenzing van de terp Klein Bekkum weergegeven. Vanaf 1932 loopt, volgens de historische kaart, het (voet)pad van Klein Bekkum naar Groot Bekkum via de huidige dam.
In het centrale deel van de weg is een ingraving aanwezig waarin, naast terpaardewerk, ook kogelpotaardewerk uit de 13e-14e eeuw aanwezig is. Dit geeft aan dat deze ingraving uit de middeleeuwen dateert en dit deel van de terp in die periode nog in gebruik is.
