In 1994 en 1995 vonden in de Grote of St. Laurenskerk omvangrijke opgravingen plaats. De direct aanleiding daartoe was de grootschalige restauratie van de kerk. De opgravingen waren zeer succesvol: er werden allerlei funderingen (de oudste fase was een tufstenen zaalkerk uit de 11de of 12de eeuw) en skeletten van ca. 1000 personen werden geborgen. Bovendien werden vondsten uit de Romeinse tijd gedaan en kwamen er talrijke textielresten uit de graven tevoorschijn en werd er een heuse muntschat gevonden.

In en bij de Grote Kerk bevond zich tot 1830 de belangrijkste begraafplaats van Alkmaar. In 1829 werd door koning Willem I, het oude gebruik om in of bij de kerk te begraven, verboden.

De doden waren destijds in aarde begraven in houten kisten. Door het intensieve gebruik als begraafplaats, werden oudere begravingen geruimd om plaats maken voor jongere. Daarom dateren de opgegraven skeletten allen uit de 18de en begin 19de eeuw.

Verrassend waren de vele textielvondsten, die in de graven gedaan werden. Het textiel was, op een enkele compleet kledingstuk na, niet meer volledig. De vondsten zijn allen van wol en zijde. Een mooi voorbeeld hiervan is een wollen jak (rijglijf met mouwen) en een zijden kazuifel. Dit is een mouwloos opperkleed dat gedragen wordt door de priester als hij de mis opdraagt. Andere soorten textiel waren vergaan.

De muntschat die in de Grote Kerk is gevonden bestond uit een 'klont' van munten, met bovenop een zeer grote zilveren munt. Hieraan zat nog een rest linnen vast. De munten waren kennelijk ooit samen verpakt in een doek of een zakje.