Samenvattend kan gesteld worden dat archeologische sporen zijn aangetroffen. Het betreft resten van een erf en ontginningsgreppels. De resten van het erf die zijn aangetroffen in het zuiden van werkput 4 behoren tot de bebouwing die op het erf Het grote Woudhuis heeft gestaan en opgetrokken is tussen 1822 en 1872. Voor de fundering is hergebruikt, gebroken baksteen toegepast, dat gedateerd wordt tussen 1600 en 1800. De bakstenenconstructie S27 had mogelijk een functie bij de perceelsindeling uit 1908. De ontginningsgreppel S4/8 is voor het eerst te zien op de kaart uit 1822 en is daarmee ouder dan de greppel S3/7/9 die voor het eerst op de kaart uit 1872 is te zien. Oudere spo-ren behorende tot een eventuele voorloper van de bebouwing uit het begin van de 19e eeuw zijn niet aangetroffen. Op basis van het historisch kaartmateriaal wordt oudere bebouwing ook niet expliciet verwacht. Bovendien bevinden de sporen zich in een relatief laag, nat deel van het landschap. Derge-lijke natte gebieden werden in de regel pas laat ontgonnen en in agrarisch gebruik genomen. De afwezigheid van een dik plaggendek, wat meest duidt op een oude bouwlandgrond, wijst ook in de rich-ting van een late in gebruik name van het terrein voor de landbouw. De datering van de sporen strookt voornamelijk met de datering van het aangetroffen vondstmateriaal, dat hoofdzakelijk dateert in de 18e tot 19e eeuw. Er zijn echter twee oudere fragmenten aardewerk aangetroffen. Eén fragment dateert in de 14e of 15e eeuw en één fragment dateert in de late 16e tot eerste helft 17e eeuw.
Tijdens eerder uitgevoerd proefsleuvenonderzoek ten zuiden van het huidige plangebied, in het kader van de drinkwatertransportleiding Epe-Zutphen, is in 2015 een deel van het erf Het Grote Woudhuis al nader onderzocht. Bij dit onderzoek zijn ook resten gevonden van een 19e-eeuws erf. De kerami-sche vondsten bestaan uit gebruiksgoed als borden, kommen en kannen van roodbakkend aarde-werk, steengoed, majolica en industrieel witbakkend aardewerk. Hoewel het merendeel van het gefragmenteerde materiaal stamt uit de periode 1700 tot 1850/1900, is een bodem van een enkele kan aanzienlijk ouder. De kan is afkomstig uit Siegburg en dateert uit de 15e eeuw. Omdat uit de bodem-opbouw bleek dat weinig grond was opgebracht, leek het niet onaannemelijk dat het 19e-eeuwse boerenerf voorgangers in de directe nabijheid zou hebben gehad die, ondanks de verwachting dat het een 18e-eeuwse ontginning zou betreffen, mogelijk teruggaan tot de 15e eeuw. De mogelijkheid be-stond dat dit oudere boerenerf zich ter plaatse van het huidige onderzoeksgebied zou bevinden. De resultaten van het onderhavige onderzoek hebben uitgewezen dat ook in dit onderzoeksgebied geen resten van een voorganger van het erf Het Grote Woudhuis is aangetroffen. Net als in het eerder uitgevoerde proefsleuvenonderzoek op het aanpalende terrein zijn ook nu twee oudere fragmenten aardewerk aangetroffen zonder archeologische sporen uit dezelfde periode. Zeer waarschijnlijk zijn deze fragmenten ten gevolge van bemesting en ploegwerkzaamheden in het plangebied terecht gekomen.
Op basis van eerder uitgevoerde onderzoeken uit de omgeving van het plangebied bestond tevens een verwachting voor de Steentijd. Tijdens onderhavig onderzoek zijn geen sporen en evenmin vondsten uit deze periode aangetroffen. Dit gegeven, gecombineerd met de aangetroffen jongere sporen waaronder een systeem van esgreppels en verstoringen, maken dat de verwachting op het aantreffen van een (gave) vindplaats uit de Steentijd naar laag kan worden bijgesteld.
