Het onderzoek heeft uitgewezen dat binnen het plangebied sprake is van een esdek, dat zich ontwik-keld heeft vanaf de Late Middeleeuwen. Onder dit esdek komen zowel oorspronkelijke pleistocene oppervlakken als recentere fluviatiele afzettingen voor. De min of meer noord-zuid lopende begrenzing tussen dekzandlandschap en fluviatiel landschap (tevens de begrenzing van het onderzoeksgebied) kan op basis van de resultaten van het onderzoek meer oost-west getrokken worden en buigt daarmee noordelijker af dan op de geomorfogenetische kaart is aangegeven. Wat archeologie betreft heeft het onderzoek één, mogelijk ook meerdere plattegronden uit de IJzertijd opgeleverd. Deze bevonden zich in het centrale en zuidelijke deel van het plangebied. De kans is groot dat de nederzetting zich verder uitstrekte in zuidoostelijke en zuidwestelijke richting, maar dat hij grotendeels verspoeld is door latere fluviatiele processen, en dan met name door het ontstaan van een grote doorbraakgeul in de Late Middeleeuwen. Concluderend kan gesteld worden dat zich op de rand van het oude dekzandterras een nederzetting uit de IJzertijd heeft bevonden, die door latere ontwikkelingen deels is verspoeld, en voor het andere deel door een esdek bedekt is geraakt. Het archeologische onderzoek heeft een groot deel van de betreffende sporen gedocumenteerd en de vondsten geborgen. Het advies is dan ook om onder-zochte gebied vrij te geven voor de voorgenomen herontwikkeling.