Het dorp Bakkum en het bijbehorende duingebied waren in de oorlog niet voor gewone burgers toegankelijk. Toch woonden en werkten er in dit spergebied wel mensen, onder wie Nederlandse boeren, tuinders en duinarbeiders. Er waren ook veel Duitse soldaten gelegerd die in de duinen een verdedigingslinie vormden. In dit project is onderzocht welke invloed het ‘samen leven en samen werken’ had op Nederlandse burgers en Duitse soldaten. Drie duinwerkers en een Duitse militair zijn geïnterviewd. In hoeverre bepaalde het contact van de betrokken Nederlanders met de bezetter hun beeldvorming over ‘de vijand’ en hun opvattingen over goed en fout? En hoe gingen ze om met de morele dilemma’s. In tegenstelling tot collaborateurs kozen de Nederlanders in het Bakkumse duingebied niet uit vrije wil voor contact met de Duitse bezetter. Zij waren door het intensieve samenleven meer dan de meeste andere Nederlanders gedwongen hun houding tegenover de Duitsers te bepalen. Van dichtbij kregen ze te maken met wreedheden, maar zagen ook de menselijke kant van de bezetter. Omgekeerd hadden de Duitsers voor langere tijd contact met een kleine groep Nederlanders. Dit had invloed op hun perspectief van de oorlog.