Binnen het onderzoeksgebied zijn resten van bewoning uit het verleden aangetroffen, die zijn onder-verdeeld in vier verschillende fases. De eerste drie hiervan betreffen prehistorische bewoningsresten, daterend van het Laat-Neolithicum tot met de Vroege IJzertijd. Het betreft een plattegrond van en bijgebouw met twee spiekers uit de Vroege IJzertijd, de rand van een erf uit de Midden- tot Late Bronstijd en twee losse sporen uit het Laat-Neolithicum. De verschillende perioden lijken elkaar op te volgen, maar op basis van de resultaten kan niet worden bepaald of de bewoning continu is geweest. Aangevuld met de vindplaatsen uit de directe omgeving, kan worden gesteld dat het plangebied en de directe omgeving in verschillende fasen bewoond / in gebruik is geweest vanaf het Laat-Neolithicum tot en met de Late IJzertijd. In de later perioden zal dit zijn geweest in de vorm van één of meerdere gelijktijdige erven. Of van continue bewoning sprake is geweest, is niet duidelijk. In alle richtingen buiten het plangebied is de kans op het aantreffen van sporen in relatie tot één of meerdere prehisto-rische erven groot. Voor het aangetroffen erf uit de Vroege IJzertijd geldt dat dit vrijwel zeker door-loopt direct ten zuiden van het huidige onderzoeksgebied. Naast sporen uit de prehistorie zijn binnen het plangebied ook schuilkelders aangetroffen, die in ge-bruik zijn geweest tijdens de Tweede Wereldoorlog. De resten van de kelders strekken zich zeker nog enkele meters verder uit tussen het bouwvlak / plangebied en de bestaande wegen. Deze resten be-vinden zich echter buiten het bouwvlak en plangebied, waardoor ze zullen worden behouden in situ.