Op 1 juli 2013 werd in Nederland op uitgebreide schaal herdacht dat het 150 jaar geleden was dat de slavernij (in 1863) werd afgeschaft. Het intensiveerde de discussies over de koloniale geschiedenis en het Nederlandse slavernij verleden. Maar ook de Zwarte Piet en de anti-racisme discussie, de reparatie claims van de Caribische CARICOM landen ten aanzien van de voormalige koloniale mogendheden die betrokken waren bij slavernij en slavenhandel, en de aankondiging van de UN International Decade for People of African Descent (2015-2024) - een vervolg op de intensieve debatten tijdens de World Conference against Racism in Durban, Zuid-Afrika (2001), waar slavernij en apartheid werden erkend als misdaden tegen de menselijkheid - zorgden voor een sterke toename van publieke aandacht. Het CARICOM tien punten plan vraagt aandacht voor het Nederlands kolonialisme in de West (het Caribisch gebied) naast het koloniaal verleden in het oosten. Het debat beperkt zich niet tot de nationale schuld, maar raakt ingebed in een wereldwijde discussie over sociaal-economisch onrecht.

Het onderzoek Narrated (In)Justice richt zich op de vragen: Hoe worden narratieven over historisch onrecht in de verschillende doelgroepen over de verschillende generaties doorgegeven? Welke betekenis heeft ‘rechtvaardigheid’ in deze narratieven? Hoe verwijzen de verschillende groepen naar elkaar? En fungeert de Joods casus als een soort rolmodel voor rechtzaken zoals die nu lopen (de Indonesische casus) en voor zaken die in voorbereiding zijn (de slavernij casus)? Het doel van de interviews is om meer te weten komen over hoe het slavernij verleden bij mensen leeft.

De dataset bevat 9 interviews met wetenschappers, anti-racisme activisten, Afro-Surinaamse activisten, compensatie activisten een kunstenaar en verschillende mensen uit de Afro-Surinaamse gemeenschap in Nederland.

De interviews laten zien hoe het verleden wordt doorgegeven, waarom dat verleden voor mensen nog steeds betekenisvol is, en waar de mensen die ‘reparatie’ claimen precies naar op zoek zijn. In de interviews komt de culturele, sociale en emotionele aanwezigheid van het verleden in het heden naar voren. En wat de verschillen en overeenkomsten zijn tussen de verschillende groepen in het debat over erkenning en reparaties.

Ilse Diana Indhira werkt in de zorg, bij de radio, en is actief in racismebestrijding; zij maakt duidelijk dat het bij de erkenning van het verleden niet gaat om ‘compensatie’ van leed, maar om ‘herstel’ van een ‘ontwrichte’ gemeenschap; erfnis van het slavernijverleden.