In augustus en oktober 2007 werd door Archeologie Hoorn een opgraving uitgevoerd aan de Westerblokker 33 en 35 te Westerblokker. De daar aanwezige bebouwing zou worden gesloopt en plaatsmaken voor een verbindingsweg tussen de nieuwe wijk Bangert en Oosterpolder en de ontginningsas van Westerblokker. Het hiermee gepaard gaande grondverzet vormde een bedreiging voor de aanwezige archeologische waarden. Westerblokker is gelegen op een fossiele kreekrug, afgedekt door Hollandveen. De vondst van een fragment van handgevormde keramiek uit de Bronstijd in de afzettingen van het Hollandveen is naar Hoornse begrippen een opzienbarende vondst te noemen. Na de Bronstijd is het terrein lange tijd verlaten. Rond het laatste kwart van de 12de eeuw n. Chr. werd het gebied ontgonnen. Uit vondstmateriaal in opeenvolgende waterputten en afval- en mestkuilen kon aansluitende bewoning worden vastgesteld vanaf de late 12de eeuw tot rond het midden van de 14de eeuw. In de daaropvolgende anderhalve eeuw lag het terrein braak. In de eerste helft van de 16de eeuw was het terrein opgedeeld in twee woonerven. Rond 1700 werd het huis op het oostelijke erf verlaten. De bewoning verschoof in deze periode naar het westelijke erf. Nog steeds tasten we in het duister omtrent de woning. Wel krijgen we een beeld van de inrichting in de vorm van gebroken en afgedankte voorwerpen van keramiek. In het midden van de 19de eeuw werd de sloot langs de achterzijde van het woonpodium gedempt. De bestaande woning aan de oostzijde van het terrein werd ofwel ingrijpend verbouwd, danwel geheel afgebroken en vervangen door nieuwbouw. Het bebouwd oppervlak en de inrichting van de woning en het erf konden in grote lijnen worden gereconstrueerd uit de archeologische resten, aangevuld met gegevens uit het moderne kadaster. In het midden van de 20ste eeuw werd deze woning aan de oostzijde verlengd en opgedeeld in twee min of meer even grote woningen, een twee-onder-één-kap-woning. In deze staat werd de woning nog aangetroffen bij aanvang van de opgraving.