Als soldaat eerste klas kwam deze man eind 1947 bij de welzijnsverzorging oftewel de welfare, op Zuid-Sumatra. Aan boord was hij al aangesteld als scheepsomroeper. In Indië mochten de NIWIN-artiesten vanwege het gevaar niet meer naar de buitengewesten. Toen werd deze soldaat zélf maar conferencier en ging op toernee. Een tijdje zat hij bij een KNIL-onderdeel en later werd hij baas van een telefooncentrale. Fourageren heeft hij ook nog gedaan. Vanuit zijn bijzondere perspectief vertelt deze man over de tijd in Indië, en de miskenning die daarna volgde van de jongens die niet terugkeerden én van hen die geschonden terugkeerden.