Naam: Saminem Geboorteplaats: Nickerie Geboortedatum: 1935 Woonplaatsen: Suriname 1935 - 1954; Indonesia 1954 -

Toen we naar Indonesië gingen, heb ik mijn man gevolgd. Zijn hele familie ging naar Indonesië, maar van mijn familie ging niemand, ik was alleen. Ik had twee kinderen toen ik vertrok. De eerste was twee jaar en de tweede was net een maand oud. Wij hadden haar in Suriname nog niet eens geregistreerd.

Op de boot was het niet makkelijk om voor kleine kinderen te zorgen. Ik was voortdurend bezig met wasjes en het maken van pap. Zelf voelde ik me niet goed. Ik had hoofdpijn en was duizelig van de reis. Tijdens de bootreis van Nickerie naar Paramaribo huilde mijn baby voortdurend. Ik denk dat het komt door mijn moeder. Die had vast de hele tijd over haar gepraat en aan haar gedacht. Mijn moeder wilde eigenlijk niet dat ik wegging met de baby. Ze wilde dat ik de baby bij haar achterliet.

In het begin, toen we net in Tongar woonden, huilde ik veel. Als ik wist dat het zo zou zijn, was ik niet meegegaan. Het was een zware tijd. Ik bleef bij mijn schoonouders en zij waren erg streng.

Het ergste was dat mijn man bij het openkappen van het oerwoud een ongeluk kreeg met de 'kampak' (bijl). Hij verloor veel bloed. Ik dacht: ‘Hoe moet het nu met ons?’ Hij kon drie jaar lang niet werken, daarna ging het langzaamaan beter. Ik heb uiteindelijk 15 kinderen gehad, waarvan er 4 zijn overleden.

Vroeger wilde ik dolgraag terug naar Suriname. Nu niet meer, want ik ben al oud. Ik heb nog steeds contact met mijn familie. In 1997 was familie van mijn 'adik' (jongere zus) Tukinah vanuit Nederland op bezoek geweest bij mij. Ze had mij gezegd: ‘Ayo, kom naar ons.’ Ik zei: ‘Ach laat maar, ik ben al oud.’