Herinneringen van inwoners uit Vught en Cromvoirt aan het bestaan van een concentratiekamp in hun directe omgeving en aan de hulp die aan gevangenen kon worden verleend door personen die vanwege hun dagelijks werk regelmatig in het kamp kwamen.
Geïnterviewde 01 (* 1927) komt uit een katholiek aannemersgezin. Er was niet genoeg werk voor alle zoons en enkele van zijn broers moesten in Duitsland gaan werken. Om in Nederland te kunnen blijven, heeft geïnterviewde als jongste metselaar met zijn andere broers in kamp Vught gewerkt. Ze werden met de bus van de aannemer naar het kamp gebracht, en om vijf uur ’s avonds weer naar huis. Vanaf de steiger zag hij iedere dag hoe de Joodse gevangenen werden behandeld. Op sommige dagen zag hij niets omdat de muur dan zo hoog was dat hij er niet meer overheen kon kijken. Dat waren de betere dagen. Er waren strenge controles aan de poort, en voor geïnterviewde was het onmogelijk om eten of briefjes naar binnen of naar buiten te smokkelen.
Wanneer geïnterviewde tijdens het interview over de behandeling van de gevangenen spreekt, wordt hij emotioneel. Zijn broers zetten hem vaak te werk op een plek waar hij minder zag en hoorde, maar dat was niet voldoende. Omdat hij zich in het kamp bijna wilde gaan bemoeien met wat er allemaal gebeurde, en thuis nachtmerries kreeg, zagen zijn broers hem als een risico. Hij moest stoppen met het werk en thuis onderduiken. Zijn broers bleven wel werken in het kamp, zij konden zich beter afzijdig houden van de ellende.
Geïnterviewde heeft niet meer over zijn ervaringen gepraat, ook niet met zijn broers, zussen en ouders. Ook zijn vrouw en (klein-) kinderen wisten tot voor kort niet dat hij in Kamp Vught heeft gewerkt.
