Herinneringen van inwoners uit Vught en Cromvoirt aan het bestaan van een concentratiekamp in hun directe omgeving en aan de hulp die aan gevangenen kon worden verleend door personen die vanwege hun dagelijks werk regelmatig in het kamp kwamen.
Geïnterviewde 06 (* 1923) komt uit een boerengezin en is goedgekeurd voor Duitsland, maar er uiteindelijk nooit gaan werken. Geïnterviewde vertelt dat de Duitsers paarden van zijn familie hebben gevorderd, waar ze een kleine vergoeding voor kregen. De familie wilde niet nog meer paarden kwijtraken en ging daarom voor de Duitsers rijden: “Als je dat niet deed dan was je je boeltje kwijt, dan kon je je paard en je span inleveren”.
Hij vervoerde met zijn vader en broers o.a. vodden naar het kamp met paard en wagen. Joodse gevangenen sorteerden deze dan, en dan haalde geïnterviewde de vodden gesorteerd weer op. Hij heeft nooit brieven voor gevangenen meegenomen, want hij “wilde niet achter de draad blijven”. Geïnterviewde kende verschillende voerlieden die gepakt zijn met briefjes van gevangenen of hun familie, en meteen gevangen werden gezet in het kamp. Hij bleef ook altijd goed bij zijn wagen om te zorgen dat er niet stiekem toch briefjes werden gesmokkeld. Per keer was hij zo’n 30 tot 45 minuten op het kamp, hij was opgelucht wanneer hij weer buiten het kamp was. Het lossen werd door gevangenen gedaan. Geïnterviewde heeft ook gevangenen zien lopen van en naar Sluis 0 in Den Bosch om daar te werken.
Omdat hij ook kolen afleverde bij de wasserij op station Vught heeft hij ook wel het inladen van gevangenen gezien. Van zijn vader moest hij hierover zijn mond houden, “anders laden ze jou ook op”. Geïnterviewde vertelt over de grote aanwezigheid van Duitsers in Vught in de drie kazernes. Geïnterviewde zegt dat hij niet veel terug heeft gedacht aan het kamp. Hij is regelmatig op vakantie geweest in Duitsland.
