Archol BV heeft eind 2008 en begin 2009 een Definitief Archeologisch Onderzoek uitgevoerd in plangebied Luchen, ten noordwesten van Mierlo. Aanleiding tot het onderzoek is de voorgenomen nieuwbouw en bijbehorende infrastructuur. De graafwerkzaamheden die hiermee gepaard gaan, kunnen leiden tot aantasting of vernietiging van de eerder bij het vooronderzoek aangetroffen archeologische resten uit de late prehistorie. De resultaten van de opgraving bevestigen de verwachtingen uit het vooronderzoek. In 19 opgravingsputten met een totale oppervlakte van ca 21500 m2 zijn nederzettingsresten uit met name de midden-bronstijd tot en met de vroeg ijzertijd gevonden. De nederzetting is gesitueerd op een dekzandrug, aan de rand van een depressie in het landschap. De bewoning begint in de 11e eeuw v.Chr. met de inrichting van een erf met een huis en enkele bijgebouwen. Waarschijnlijk is dit erf na hooguit een generatie al verlaten. In de loop van de late bronstijd (9e eeuw v.Chr.) wordt de dekzandrug weer bewoond. De kern van de bewoning bestaat wederom uit een erf met huis en bijgebouwen. Er is deze keer echter sprake van een langdurig bewoond, getuige de reparatie- en hergebruiksporen in de schuren, spiekers, hooimijten en voorraadkuilen aan de rand van de nederzetting. De boerderij lag vermoedelijk te midden van een aantal akkers, aan de rand van een bos (vermoedelijk naar het zuiden en westen) en naast een riviertje, de Luchense Loop. De nederzetting is uiteindelijk verlaten in de loop van de vroege ijzertijd, vermoedelijk in de 8e eeuw v.Chr. In de late ijzertijd en de Romeinse tijd is de dekzandrug alleen in gebruik geweest als akkerland. De dekzandrug werd toen afgebakend, getuige sporen van een stakenrij in het noordwesten en zuidoosten. De staken met reparatiesporen in deze laatste zone waren te volgen over een afstand van 144 m. Na de Romeinse tijd is het gebied lange tijd slechts sporadisch bezocht. Twee middeleeuwse haarden getuigen hiervan. Pas in de late middeleeuwen is weer intensievere landbouw toegepast, waarbij men het gebied regelmatig ophoogde met plaggen en mest. Omstreeks 1500 werd een akkerweg aangelegd met een oost-west oriëntatie, mogelijk om de akkers toegankelijker te maken. De weg is tot in de 19e eeuw in gebruik gebleven.
