Herinneringen van inwoners uit Vught en Cromvoirt aan het bestaan van een concentratiekamp in hun directe omgeving en aan de hulp die aan gevangenen kon worden verleend door personen die vanwege hun dagelijks werk regelmatig in het kamp kwamen.
Geïnterviewde (* 1927) ging na de Duitse inval met zijn vader werken bij Vliegveld Volkel, en van daaruit in kamp Vught. Geïnterviewde werkte er niet graag, er hing een trieste sfeer. Geïnterviewde heeft voor 2 gevangenen meerdere briefjes meegenomen, ook is hij naar Den Haag gegaan om boodschappen af te leveren en mee te nemen. Dit was niet zonder gevaar: zijn vader heeft een half jaar in het kamp verbleven vanwege het meenemen van briefjes. Geïnterviewde vertelt over het ruilen van eten: hij de soep, de gevangenen het brood. Zijn lunch is meerdere keren gestolen, andere arbeiders deelden hun brood vervolgens met hem.
Geïnterviewde vertelt over het gevoel van machteloosheid. Hij is een keer opgepakt vanwege schelden op straat tegen bewakers van een colonne gevangenen, en na enkele klappen en een gesprek vrijgelaten. Hij had relatief veel vrijheid, vindt hij. Zo vertelt hij over een incident waarbij hij een groep Joden hout zag dragen in looppas. Iemand vertelde hem even later dat deze dood in een hoek van het kamp lagen. Hij kon daar heen lopen en zien dat dat zo was.
Geïnterviewde vertelt over de afvalberg met de spullen uit de koffers. Geïnterviewde had weinig contact met Joodse gevangenen. Volgens geïnterviewden maakten kapo’s ook misbruik van Joodse vrouwen in het kamp. Hij vertelt over zingende Joodse kinderen die op transport gingen, de arbeiders wisten wel dat ze dan niet terug zouden keren. Geïnterviewde vertelt over Franse gevangenen die mooi zongen, en een paddestoel die in een pijler van een barak groeide. Daar kwam iedereen naar kijken.
Tijdens de oorlog vertelde hij thuis weinig over het kamp, hij kreeg te maken met veel ongeloof. Hij besloot toen ook om zijn mond te houden, ook om anderen niet te benadelen. Zijn vader was ook verraden door een vrouw die hem een briefje had meegegeven. Ook na de oorlog werd thuis niet over leed gesproken. Na al die jaren heeft geïnterviewde geen hekel meer aan Duitsers, maar dat is wel eens anders geweest.
