Batara Hutagalung (1944) is een zakenman in Jakarta. Zijn vader vocht in Surabaya tegen de Britse troepen die de Nederlanders probeerden te helpen om hun kolonie te behouden: ‘Dus mijn vader en mijn familie hebben aan begin van de republiek Indonesië gestaan.’ Hij ging in 1965 in Duitsland studeren, kwam in 1992 terug en zette zich in voor de erkenning van war crimes door de Britten, en voor de officiële erkenning van de Indonesische onafhankelijkheid in 1945 door de Nederlandse Staat. Hij richt de Indonesische tak van het Comité voor Nederlandse Ereschulden (Komite Utang Kehormatan Belanda; KUKB) op. Terwijl Hutagalung steun in Indonesië mobiliseert door middel van demonstraties voor de Nederlandse ambassade, en als een Indonesische partner fungeert in het dialoogproces met Nederlandse parlementsleden, leggen Pondaag en zijn aanhangers contacten in Den Haag en mobiliseren de media en het publiek. Hutagalung is enthousiast over het Rawagede-vonnis, maar vindt het individuele perspectief contraproductief, andere koloniale bloedbaden in beschouwing genomen: ‘In Rawagede zijn er van de 431 slachtoffers nog slechts negen in leven’. De compensatie van individuele slachtoffers heeft voor hem ook iets tegenstrijdigs: Terwijl de mannen in zijn perspectief voor de onafhankelijkheid gestorven zijn, ontvangen hun weduwen nu geld als Nederlandse civiele slachtoffers: ‘Dat is beledigend!’