Mevrouw is de oudste dochter uit een katholiek middenstandsgezin met vier kinderen en werd geboren in Breda. De vader van haar zoon leerde ze kennen in het uitgaanscircuit. Hij was tien jaar ouder en maakte erg veel werk van haar. Na een paar afspraken werd ze verliefd op hem en woonde anderhalf jaar met hem samen. De trouwplannen die zij hadden, stelden ze uit tot na de oorlog. Wel verloofden zij zich.

Na de bevrijding moest haar verloofde terug naar Duitsland, maar zij bleven met elkaar corresponderen. De correspondentie met de Duitse militair beëindigde ze toen een Duitse vrouw haar schreef dat haar geliefde getrouwd was en vier kinderen had. Later bleek deze mededeling te berusten op een misverstand.

In een tehuis voor ongehuwde moeders werd kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog haar zoon geboren. Omdat ze bang was dat haar zoon gebrandmerkt zou worden als het kind van een Duitser, besloot mevrouw een verstandshuwelijk met een Nederlander te sluiten. Na enige mislukte pogingen slaagde zij er uiteindelijk in iemand te vinden die met haar wilde trouwen. Omdat haar man niet in staat was in zijn en haar levensonderhoud te voorzien, ging mevrouw al direct na het huwelijk werken. Dit bleef zo tot aan haar pensioen.

Toen haar zoon volwassen was, ging hij op zoek naar zijn biologische vader. Voor het eerste bezoek vroeg hij zijn moeder om mee te gaan naar Duitsland. Dit weigerde zij pertinent. Haar toenmalige vriend had haar bedrogen en ze wilde hem nooit meer zien. Ook niet toen bleek dat hij nooit getrouwd was geweest omdat hij haar en zijn zoon in Nederland niet kon vergeten.