Tijdens de opgraving aan de Laarbergweg te Gelselaar zijn resten uit de Late Middeleeuwen en de Nieuwe tijd aangetroffen. De meeste archeologische resten zijn in de Late Middeleeuwen te dateren en bestaan uit de resten van een erf met daarop een gebouw (boerderij), enkele spiekers, een schuur(tje), twee waterputten, en twee waterkuilen. Deze sporen bevinden zich op het hoogste gedeelte van het onderzoeksgebied, in werkput 10 Het lage gedeelte van het onderzochte gebied, afgescheiden van de huisplaats door een greppel, was ten tijde van de bewoning voor een groot deel van het jaar te nat voor gebruik. Dit lage gedeelte was het (over)stroomgebied van de zuidelijk gelegen Bolksbeek. Het aangetroffen gebouw is waarschijnlijk een boerderij, maar omdat er slechts een klein deel van het gebouw is aangetroffen is het niet mogelijk de volledige afmeting te reconstrueren. Het zou ook om een bijgebouw (een schuur) kunnen gaan. Aanwijzingen voor een indeling binnen het gebouw zijn niet teruggevonden. Doorgaans hebben boerderijen een woon- en een stalgedeelte, maar vanwege het ontbreken van (waarschijnlijk) het grootste gedeelte van het gebouw, is deze indeling niet te reconstrueren. In werkput 11 liggen een aantal halfronde greppels die iets lijken te omsluiten. Wat dit geweest zou kunnen zijn, is niet bekend. Tijdens het proefsleuvenonderzoek werd, op ca. 24 m ten oosten van de halve maanvormige greppel, een klein gebouwtje in proefsleuf 2 aangetroffen. Wellicht is dit een schuurtje dat bij een boerderij hoorde die zich binnen deze greppels bevond. Het is goed mogelijk dat de greppels deel uitmaakten en zich bevonden op het terrein van de middeleeuwse Havezate die zich ca. 200 m ten noorden van het huidige onderzochte gebied bevond. Dit huis “Schothorst” word al in 1336 in de bronnen genoemd. Het huidige opgegraven (deel van een) erf maakte mogelijk onderdeel uit van en bevond zich op de landerijen van deze havezate. Het weinige en slecht geconserveerde aardewerk dat is aangetroffen laat zien dat de bewoning tussen 1200 en 1450 moet hebben plaatsgevonden. Er werden enkele fragmenten aardewerk aangetroffen die vroeger gedateerd kunnen worden, maar die werden samen met later dateerbaar aardewerk aangetroffen. Mogelijk zijn deze fragmenten door de bewoners elders gevonden en naar hier meegenomen. Ook is het mogelijk dat het gebied eerder bezocht of gebruikt is geweest. Er zijn echter geen andere aanwijzingen voor vroegere bewoning of gebruik aangetroffen. Er zijn echter geen andere aanwijzingen voor vroegere bewoning of gebruik aangetroffen. Er is tijdens het onderzoek geen roodbakkend aardewerk gevonden. Dit is opmerkelijk, maar niet uitzonderlijk. In deze regio wordt grijsbakkend aardewerk veel langer geproduceerd dan elders in het land en daarnaast is het aardewerkcomplex uit het huidige onderzoek relatief klein te noemen, waardoor de kans op het volledig ontbreken van een aardewerksoort toeneemt. Een in het oog springende vondst is die van een fragment van een pelgrimshoorn van hafneraardewerk uit Langerwehe. Een dergelijk vondst kan er mogelijk op wijzen dat een bewoner van het gebied ooit op pelgrimstocht geweest is. Pelgrimstochten werden toentertijd echter door alle rangen en standen van de bevolking ondernomen, waardoor de vondst van een pelgrimshoorn niet direct op rijkdom hoeft te wijzen Enkele sporen zijn in de periode 1600 – 1800 te dateren. De sporen vormen samen mogelijk een klein rechthoekig schuurtje met een afmeting van 2,70 x 1,10 m. De overige sporen kunnen niet aan een structuur worden toegewezen.